Elke dag valt het antwoord op deze vraag weer anders uit. Het gaat vaak niet slecht. Maar het gaat nooit echt goed. Ik merk dat de laatste tijd mijn mentale gesteldheid weer een stuk achteruit gaat, iets waar ik niet verbaasd over ben, maar wel gefrustreerd.
Ik heb iets met datums. Altijd al, en vooral in de positieve zin. Verjaardagen, jubilea etc. zijn dingen die vastgeroest zitten in mijn hoofd. Ik kan zonder erover na te denken vertellen dat de dag dat mijn leven veranderde 17 december 2016 was. Dat was namelijk de dag dat ik Joost voor het eerst in het echt zag op Dutch Comic Con Christmas edition en ik meteen wist, hij is de liefde van mijn leven. 3 dagen later hadden we onze eerste date en 6 januari 2017 kregen we een relatie. Die datums geven me nog steeds warme gevoelens. Maar momenteel is mijn datum fixatie een echt probleem.
Hoe ik het ook went of keert, de 13de van de maand voel ik altijd weer rechtstreeks in mijn ziel. En in maart zaten we alweer op de 11de keer van deze pijn. Wat betekent dat de volgende de dag is dat Joost een jaar is overleden. Een jaar. Hoe kan iets als 5 dagen en 5 jaar voelen? Ik heb het gevoel alsof er een volledig leven voorbij is, sinds hij er niet meer is en tegelijkertijd weet ik nog precies hoe ik zijn hand vast hield terwijl de doctoren alles deden om zijn hart weer aan het werk te krijgen. Hoe dichter we bij deze datum komen, hoe slechter ik merk dat het gaat. Ik droom regelmatig over de dood, op allerlei manieren. Ik slaap sowieso slecht en wordt de volgende keer weer vermoeider wakker dan de dag ervoor. Ik huil bijna dagelijks weer. Ik ben verstrooid en voel me veel boos. En machteloos. Een gevoel waar ik zo verschrikkelijk klaar mee ben. Het voelt alsof ik elke dag weer achteruit ga. Alsof ik me voorbereid op meer erge dingen op deze dag, wat bijna onmogelijk is, want hoeveel dingen kunnen er nu erger zijn dan je levenspartner verliezen?
Ik ben langs geweest bij de huisarts en heb nieuwe slaappillen gehad. Ik wilde eigenlijk zonder, maar het lukt gewoon echt niet. En ik hoop weer binnenkort bij een psycholoog te lopen, want mijn hoofd loopt over. Op dit moment voel ik me namelijk net Atlas die de wereld omhoog moet houden. Ik voel stress door alles en ik irriteer me er mateloos aan. Ik voel me als een last voor iedereen om me heen en dat wil ik niet, maar zet het maar eens uit. Ik word van mezelf al zo verdomd moe, ik snap niet hoe mensen het met me volhouden. Ik wil proberen mensen zo min mogelijk tot last te zijn, maar hoe harder ik mezelf probeer weg te trekken, hoe harder zij me naar zich toe trekken en dat waardeer ik enorm, maar ik voel me er ook zo schuldig over.
Als ik dit allemaal zo lees, denk ik inderdaad, nee, het gaat niet goed. Maar het is niet constant dit. Ik haal veel uit mijn werk. Ik heb er plezier en heb er de afgelopen tijd meer gelachen dan ik in maanden heb gedaan. Ik hou van de bibliotheek en hoop hier dan ook nog een flinke tijd te zitten. Ik heb vrienden die er altijd voor me zijn. Wanneer ik zeg dat het slecht gaat, rennen ze niet weg, maar vragen ze ‘wat kan ik doen?’ En vaak is dat niet veel, maar een lief berichtje of even samen een drankje doen, doet mij zo enorm goed. Ik ben een persoon vol liefde, maar ben ook iemand die liefde nodig heeft. Liefde is als zuurstof voor mij. En dat hoeft niet in de vorm te zijn van een romantische relatie, maar ook vriendschappen en familie. Ik haal daar energie uit.
13 april wordt een nare dag. Ik heb nog geen idee hoe ik door deze dag heen ga komen. Maar ik ga het doen. Want er is geen andere optie. Ik vecht al mij hele leven en dat zal ik blijven doen, voor mezelf, maar voor nu vooral voor hem. Maar ik hoop ooit een keer op een moment te komen dat het niet elke dag voelt als een gevecht. Dat ik niet opsta in de ochtend, vermoeider dan de avond ervoor. Dat ik op de een of andere manier vooruit zou kunnen zien dat ik op een punt ben dat ik niet tegenop elke dag kijk, maar juist uitkijk naar de toekomst. En dat is niet omdat ik Joost in mijn verleden wil achterlaten, maar omdat ik niet weet of ik dit de rest van mijn leven volhoud op deze manier. Zelfs al ben ik het niet, ik voel me zo intens alleen. Als een leegte, een stilte die oorverdovend is. En het is vermoeiend om je zo te voelen. Ik sleur mezelf momenteel door het leven heen en dat is echt een hatelijk gevoel.
Ik probeer zo veel mogelijk positieve dingen in mijn toekomst te plannen. Ik ga in mei weer een tattoo laten zetten. Ik heb een gigantische stapel Pokemon kaarten besteld waarvan ik elke dag een pakje ga open maken, zodat ik in de ochtend een beetje positieve motivatie heb in deze rottige maand. Ik ben van plan volgend jaar de Japan reis te maken die Joost en ik al van plan waren. En het is ontzettend fijn dat ik dit kan, maar ook dat is allemaal tijdelijk. Ik hoop dat ik weer op een punt kan komen dat ik uit kan kijken naar de volgende dag, niet omdat ik iets heel specifieks heb staan, maar omdat ik het leven daadwerkelijk weer leuk vind. Want nu? Nu zijn er momenten dat ik mijn leven haat.
Sorry dat dit geen vrolijke update is. Geloof me, ik zou ook willen dat het beter ging. En ik probeer het wel. Ik probeer me te richten op de positieve dingen en de leuke dingen in de toekomst, maar als je elke keer weer klap na klap krijgt, wanneer is het dan het punt dat het niet meer lukt om overeind te komen? Ik wil niet op dat punt komen, dus ik hoop snel weer hulp te krijgen. En tot die tijd hou ik me vast aan de leuke tijdelijke dingen. Want veel tijdelijke dingen kunnen weer een lange tijd overbruggen. En ik weet dat ik terecht kan bij vrienden en familie, een luxe die soms voelt als niet verdiend, maar waar ik ontzettend veel aan heb.
Ik hoop dat jullie op 13 april weer even stil staan bij Joost. Denk aan zijn gekke foto’s, aan zijn enthousiasme, zijn liefde voor slagroomvla en appeltaart, zijn liefde voor de medemens en zijn warmte. Hij verdient het dat er aan hem gedacht wordt. Hij hield ook van de aandacht, dus gun hem je liefde en lach. Lach naar boven en ik weet zeker dat hij met zonnestralen terug naar beneden lacht. Want hij is en zal altijd een zon zijn.
