Het verschrikkelijkste jaar ooit, gevuld met dankbaarheid

Het verschrikkelijkste jaar ooit, gevuld met dankbaarheid

Dit jaar was een klote jaar. Ik kan het heel mooi gaan omschrijven, maar dat is gewoon hoe het is. Begin april zaten Joost en ik een vakantie te boeken en hadden we het gevoel samen de wereld aan te kunnen en een week later waren we hem kwijt. Er zijn nog steeds heel veel momenten dat ik dit niet kan beseffen en ik ontzettend kwaad ben op de wereld. Ik kan dit bericht ook heel makkelijk ontzettend zwaar en verdrietig maken, maar dat wil ik niet.

Ik ben gewend dat als er iets met me gebeurt, dat er maar één persoon is die er voor me is, en dat ik dat zelf ben. Maar door Joost heb ik de afgelopen jaren vrienden voor het leven gemaakt, een familie extra erbij gekregen, waar ik echt niet meer zonder kan en wil en me laten zien dat de wereld ontzettend mooi kan zijn. En het is een stuk moeilijker om die schoonheid te zien zonder Joost, maar ik probeer het wel, want dat zou hij gewild hebben. Joost was iemand die 48 uur in 24 uur stopte, die zo graag wilde leven en – zelfs als alles tegen zat – positief bleef. Ik kan en mag het niet opgeven, dat kan ik niet maken tegenover hem. Dus probeer ik door te gaan. Maar in alles wat ik doe, draag ik hem met me mee. Voor altijd. Of het nu de tattoos op mijn lijf zijn in het teken van hem, of de wijze dat ik naar de wereld kijk, hij is daar. Dus ik probeer, hoe moeilijk het ook is, met dankbaarheid op dit jaar terug te kijken.

Dus dankjewel

Ik ben dankbaar naar mijn beste vrienden Stef en Cindy, die altijd bij mijn zijde staan, op goede en slechte momenten. Vandaag gaan we samen het nieuwe jaar in, en hoe erg ik er ook tegenop zie, ik ben dankbaar dat het met jullie is. Ik ben dankbaar naar mijn schoonfamilie, waar ik ontzettend veel bij ben geweest dit afgelopen jaar. Zij hebben dit jaar op zo veel manieren voor me klaar gestaan en we hebben samen een hoop gelachen en gehuild. Ik hou zielsveel van ze, ja, zelfs van mijn zwager ;). Jullie zijn mijn appeltaart van hoop.

Ik heb een hoop mensen er vandoor zien gaan, die het verdriet niet aan kunnen en dat begrijp ik, maar ik heb ook gezien wie mijn echte vrienden zijn, zoals Sharon en Cathelijne, love jullie allebei. En ook mensen die in eerste instantie vrienden van Joost waren, zijn dit jaar zo veel closer met me geworden, zoals Marielle, Laura en Anouk. Ook daar ben ik jullie en Joost heel dankbaar voor. En iemand die een aparte mention verdient is toch echt wel Eline, die dit jaar above en beyond is gegaan voor me. Die potverdorie een veiling achter mijn rug heeft opgezet om mij te helpen en waar ik zo veel mee gelachen en gehuild heb. Je bent een gestoord kind en ik hou van je.

En sowieso wil ik iedereen bedanken die mee heeft gedaan aan de veiling. Of het ging om dingen doneren of dingen kopen. Het feit dat jullie zo veel moeite hierin staken voor ons, is nog steeds een bizar concept voor me, maar ook iets waar ik heel veel warmte uit haal.

Ik ben nog zo veel meer mensen dankbaar. Je weet wie je bent, dankjewel.

En nu, de toekomst?

Sinds Joost heb ik eindelijk geleerd om naar de toekomst te kijken, maar sinds hij er niet meer is, is dat makkelijk gezegd dan gedaan. Want hij was mijn toekomst. Dus ik probeer in stapjes vooruit te kijken. Ik wil vanaf volgend jaar wat zelfstandiger worden. Ik heb altijd heel erg op anderen geleund, maar wil wat sterker op eigen benen staan. Ik heb sinds deze maand een nieuwe baan, waar ik echt enthousiast over ben, en dat gevoel is heel fijn om te hebben. Ik wil lichamelijk ook sterker worden, dus daar ga ik komend jaar harder aan werken.

Volgend jaar is ook het jaar dat ik Joost zijn boek wil uitbrengen. Sinds ik mijn nieuwe baan heb, heb ik meer tijd en ruimte om hieraan te zitten en dat vind ik zo enorm fijn. Ik ga inhoudelijks niks aan het verhaal veranderen, maar het alleen wat meer versimpelen en verduidelijken, aangezien het een kinderboek is. En dan hoop ik dat er een uitgeverij is die het uit wil brengen, want hij verdient het om dit boek in de winkel te hebben liggen. Ook ga ik plannen maken voor mijn reis naar Japan in 2024. Hier was Joost al druk mee bezig en ik vind het heel fijn dat ik straks de reis kan maken die we samen heel graag wilde maken.

Het gaat niet goed me, allesbehalve, maar ik had 8 maanden geleden echt niet verwacht dat ik hier nu zou staan. Ik ben trots op mezelf dat ik langzaamaan probeer stapjes vooruit te nemen. En dat betekent niet dat ik hem achterlaat, maar hem juist met me meedraag. Het betekent dat ik in alles wat ik doe, altijd denk aan wat hij zou doen, hoe hij op iets zou reageren of met iets zou omgaan. En dat zal ik ook altijd blijven doen, want hij is en blijft de liefde van mijn leven.

2023…?

2022 was een klotejaar en dat zal 2023 ook zeker zijn. Het idee dat we een jaar ingaan waar hij niet meer in zit is een onmogelijk besef, maar daardoor kunnen we niet anders dan zijn denkwijze meenemen. Zorg voor elkaar. Probeer het goede te zien in alles en iedereen. Lach, zo veel als dat je kan. En speel Pokemon, dat zou hij 100% zeker gezegd hebben nu.

Ik wens ook niemand meer een gelukkig nieuwjaar, want dat voelt zo beladen. Ik wens jullie dus allemaal veel liefde en mooie momenten toe in het nieuwe jaar. En wanneer je het nieuwe jaar in gaat, kijk dan ook even naar boven en lach, want dat zou hij zo graag zien.

Dankjewel iedereen.