Blog NL

All the Feels recensie

Spoiler Alert, deel één uit deze fantastische serie, was een van mijn favoriete reads van 2021! Er was daarna een tijdje radiostilte, waardoor ik bang was dat deel 2 niet vertaald zou worden, maar gelukkig was dit wel het geval! Dit boek gaat over Alex, en toen hij voorbij kwam in Spoiler Alert, was ik instant weg van hem. De stuiterbal die geen enkele filter heeft en zelfs fanfictie schrijft als middelvinger naar de seriemakers waar hij voor werkt. Na de hoeveelheid aandacht die hij kreeg in deel één, waar Wren ook al een beetje voorbij kwam, had ik het aan zien komen dat deel 2 over hem zou gaan. Heb ik daar problemen mee? Allesbehalve. Ik dook met ontzettend veel plezier in dit boek!


Dit verhaal loopt redelijk gelijk met Spoiler Alert, waardoor je op bepaalde momenten al een beetje wist wat er ging gebeuren, maar dat vond ik in dit geval juist wel leuk. In Spoiler Alert zagen we bepaalde situaties vanuit de ogen van Marcus, die overduidelijk een beetje moe werd van de acties van zijn beste vriend en daarom was het des te leuk om deze scènes uit de ogen van Alex zelf te zien. Vooral wanneer je dan ontdekt dat bepaalde acties die in Marcus zijn ogen als slechte keuzes werden gezien, juist een hele goede reden blijken te hebben. Deze twee boeken lopen als puzzelstukjes heel fijn in elkaar over.


In dit boek krijgen we een stuk meer te weten over Alex en zijn geschiedenis. Je krijgt meer te weten over zijn ADHD en ook waarom hij altijd anderen boven zichzelf plaatst. De zorg die hij voelt tegenover anderen voelt op momenten als obsessief, maar wanneer je ontdekt wat de reden daarachter is, begrijp je hem stukken beter. Hij is ontzettend grappig, druk en zelfverzekerd, maar is daarnaast heel zorgzaam, beschermend en liefdevol.


Ik vond Wren ook een ontzettend interessant karakter. Ze is iemand die zich volledig weggecijferd heeft voor anderen, tot ze ontdekt dat ze ook voor zichzelf moet zorgen. En in die keuze komt Alex dus op haar pad. Maar hoewel ze stevig in haar eigen schoenen staat, voelt ze zich op momenten wel onzeker over haar uiterlijk, aangezien ze geen standaard schoonheid is. Ik vond haar reis naar mentaal en fysiek beter worden heel realistisch en goed geschreven.


De relatie tussen Wren en Alex is vanaf minuut één echt genieten. Alex heeft op het begin zoiets van, ik ga zo vervelend mogelijk zijn, terwijl Wren zoiets heeft van, je doet maar, mij krijg je toch niet op de kast. Maar hoe langer ze tijd met elkaar besteden, hoe meer ze vrienden van elkaar worden. En dat merk je heel duidelijk, deze relatie is niet gericht op instant aantrekkingskracht, maar echt op vriendschap. En dat maakt de basis van hun relatie wel heel goed.


Ik vond dit boek top, maar moet toegeven dat ik Spoiler Alert wel leuker vond. Ik was dol op Alex, maar wilde hem soms ook compleet door elkaar schudden. En dat gevoel had ik ook bij Wren. Als je twee mensen hebt die het zo gewend zijn om zich weg te cijferen voor een ander, wat blijft er dan nog over? Daarbij begreep ik dat het benoemd moest worden dat Wren niet traditioneel knap is, maar het was zo vaak en het voelde gewoon een beetje alsof we Alex een schouderklopje moesten geven, omdat hij niet voor een traditioneel knappe vrouw is gegaan. Dat de enige reden waarom hij haar leuk vond was omdat zijn ADHD ervoor zorgde dat hij juist een hyperfixatie had op dingen die ‘anders’ zijn. Ik merkte dat dat op momenten wel een beetje wrong bij mij. Alsof persoonlijkheid nog steeds op de tweede plek staat ten opzichte van schoonheid. Zo kwam het tenminste wel op mij over. Buiten dat, heb ik enorm genoten van het boek en een hele hoop gelachen, ook om Carah Brown. Ik hoop dat we haar ook wat meer voorbij zien komen, hopelijk in een volgend boek!

Zeker een waardige opvolger in deze geweldige serie, maar ik had net iets meer verwacht na hoe geweldig Spoiler Alert was.


7,5/10



De meest onmogelijke vraag om te beantwoorden: hoe gaat het?

Elke dag valt het antwoord op deze vraag weer anders uit. Het gaat vaak niet slecht. Maar het gaat nooit echt goed. Ik merk dat de laatste tijd mijn mentale gesteldheid weer een stuk achteruit gaat, iets waar ik niet verbaasd over ben, maar wel gefrustreerd. 

Ik heb iets met datums. Altijd al, en vooral in de positieve zin. Verjaardagen, jubilea etc. zijn dingen die vastgeroest zitten in mijn hoofd. Ik kan zonder erover na te denken vertellen dat de dag dat mijn leven veranderde 17 december 2016 was. Dat was namelijk de dag dat ik Joost voor het eerst in het echt zag op Dutch Comic Con Christmas edition en ik meteen wist, hij is de liefde van mijn leven. 3 dagen later hadden we onze eerste date en 6 januari 2017 kregen we een relatie. Die datums geven me nog steeds warme gevoelens. Maar momenteel is mijn datum fixatie een echt probleem. 

Hoe ik het ook went of keert, de 13de van de maand voel ik altijd weer rechtstreeks in mijn ziel. En in maart zaten we alweer op de 11de keer van deze pijn. Wat betekent dat de volgende de dag is dat Joost een jaar is overleden. Een jaar. Hoe kan iets als 5 dagen en 5 jaar voelen? Ik heb het gevoel alsof er een volledig leven voorbij is, sinds hij er niet meer is en tegelijkertijd weet ik nog precies hoe ik zijn hand vast hield terwijl de doctoren alles deden om zijn hart weer aan het werk te krijgen. Hoe dichter we bij deze datum komen, hoe slechter ik merk dat het gaat. Ik droom regelmatig over de dood, op allerlei manieren. Ik slaap sowieso slecht en wordt de volgende keer weer vermoeider wakker dan de dag ervoor. Ik huil bijna dagelijks weer. Ik ben verstrooid en voel me veel boos. En machteloos. Een gevoel waar ik zo verschrikkelijk klaar mee ben. Het voelt alsof ik elke dag weer achteruit ga. Alsof ik me voorbereid op meer erge dingen op deze dag, wat bijna onmogelijk is, want hoeveel dingen kunnen er nu erger zijn dan je levenspartner verliezen? 

Ik ben langs geweest bij de huisarts en heb nieuwe slaappillen gehad. Ik wilde eigenlijk zonder, maar het lukt gewoon echt niet. En ik hoop weer binnenkort bij een psycholoog te lopen, want mijn hoofd loopt over. Op dit moment voel ik me namelijk net Atlas die de wereld omhoog moet houden. Ik voel stress door alles en ik irriteer me er mateloos aan. Ik voel me als een last voor iedereen om me heen en dat wil ik niet, maar zet het maar eens uit. Ik word van mezelf al zo verdomd moe, ik snap niet hoe mensen het met me volhouden. Ik wil proberen mensen zo min mogelijk tot last te zijn, maar hoe harder ik mezelf probeer weg te trekken, hoe harder zij me naar zich toe trekken en dat waardeer ik enorm, maar ik voel me er ook zo schuldig over.

Als ik dit allemaal zo lees, denk ik inderdaad, nee, het gaat niet goed. Maar het is niet constant dit. Ik haal veel uit mijn werk. Ik heb er plezier en heb er de afgelopen tijd meer gelachen dan ik in maanden heb gedaan. Ik hou van de bibliotheek en hoop hier dan ook nog een flinke tijd te zitten. Ik heb vrienden die er altijd voor me zijn. Wanneer ik zeg dat het slecht gaat, rennen ze niet weg, maar vragen ze ‘wat kan ik doen?’ En vaak is dat niet veel, maar een lief berichtje of even samen een drankje doen, doet mij zo enorm goed. Ik ben een persoon vol liefde, maar ben ook iemand die liefde nodig heeft. Liefde is als zuurstof voor mij. En dat hoeft niet in de vorm te zijn van een romantische relatie, maar ook vriendschappen en familie. Ik haal daar energie uit.

13 april wordt een nare dag. Ik heb nog geen idee hoe ik door deze dag heen ga komen. Maar ik ga het doen. Want er is geen andere optie. Ik vecht al mij hele leven en dat zal ik blijven doen, voor mezelf, maar voor nu vooral voor hem. Maar ik hoop ooit een keer op een moment te komen dat het niet elke dag voelt als een gevecht. Dat ik niet opsta in de ochtend, vermoeider dan de avond ervoor. Dat ik op de een of andere manier vooruit zou kunnen zien dat ik op een punt ben dat ik niet tegenop elke dag kijk, maar juist uitkijk naar de toekomst. En dat is niet omdat ik Joost in mijn verleden wil achterlaten, maar omdat ik niet weet of ik dit de rest van mijn leven volhoud op deze manier. Zelfs al ben ik het niet, ik voel me zo intens alleen. Als een leegte, een stilte die oorverdovend is. En het is vermoeiend om je zo te voelen. Ik sleur mezelf momenteel door het leven heen en dat is echt een hatelijk gevoel.

Ik probeer zo veel mogelijk positieve dingen in mijn toekomst te plannen. Ik ga in mei weer een tattoo laten zetten. Ik heb een gigantische stapel Pokemon kaarten besteld waarvan ik elke dag een pakje ga open maken, zodat ik in de ochtend een beetje positieve motivatie heb in deze rottige maand. Ik ben van plan volgend jaar de Japan reis te maken die Joost en ik al van plan waren. En het is ontzettend fijn dat ik dit kan, maar ook dat is allemaal tijdelijk. Ik hoop dat ik weer op een punt kan komen dat ik uit kan kijken naar de volgende dag, niet omdat ik iets heel specifieks heb staan, maar omdat ik het leven daadwerkelijk weer leuk vind. Want nu? Nu zijn er momenten dat ik mijn leven haat.

Sorry dat dit geen vrolijke update is. Geloof me, ik zou ook willen dat het beter ging. En ik probeer het wel. Ik probeer me te richten op de positieve dingen en de leuke dingen in de toekomst, maar als je elke keer weer klap na klap krijgt, wanneer is het dan het punt dat het niet meer lukt om overeind te komen? Ik wil niet op dat punt komen, dus ik hoop snel weer hulp te krijgen. En tot die tijd hou ik me vast aan de leuke tijdelijke dingen. Want veel tijdelijke dingen kunnen weer een lange tijd overbruggen. En ik weet dat ik terecht kan bij vrienden en familie, een luxe die soms voelt als niet verdiend, maar waar ik ontzettend veel aan heb.

Ik hoop dat jullie op 13 april weer even stil staan bij Joost. Denk aan zijn gekke foto’s, aan zijn enthousiasme, zijn liefde voor slagroomvla en appeltaart, zijn liefde voor de medemens en zijn warmte. Hij verdient het dat er aan hem gedacht wordt. Hij hield ook van de aandacht, dus gun hem je liefde en lach. Lach naar boven en ik weet zeker dat hij met zonnestralen terug naar beneden lacht. Want hij is en zal altijd een zon zijn.

Het verschrikkelijkste jaar ooit, gevuld met dankbaarheid

Dit jaar was een klote jaar. Ik kan het heel mooi gaan omschrijven, maar dat is gewoon hoe het is. Begin april zaten Joost en ik een vakantie te boeken en hadden we het gevoel samen de wereld aan te kunnen en een week later waren we hem kwijt. Er zijn nog steeds heel veel momenten dat ik dit niet kan beseffen en ik ontzettend kwaad ben op de wereld. Ik kan dit bericht ook heel makkelijk ontzettend zwaar en verdrietig maken, maar dat wil ik niet.

Ik ben gewend dat als er iets met me gebeurt, dat er maar één persoon is die er voor me is, en dat ik dat zelf ben. Maar door Joost heb ik de afgelopen jaren vrienden voor het leven gemaakt, een familie extra erbij gekregen, waar ik echt niet meer zonder kan en wil en me laten zien dat de wereld ontzettend mooi kan zijn. En het is een stuk moeilijker om die schoonheid te zien zonder Joost, maar ik probeer het wel, want dat zou hij gewild hebben. Joost was iemand die 48 uur in 24 uur stopte, die zo graag wilde leven en – zelfs als alles tegen zat – positief bleef. Ik kan en mag het niet opgeven, dat kan ik niet maken tegenover hem. Dus probeer ik door te gaan. Maar in alles wat ik doe, draag ik hem met me mee. Voor altijd. Of het nu de tattoos op mijn lijf zijn in het teken van hem, of de wijze dat ik naar de wereld kijk, hij is daar. Dus ik probeer, hoe moeilijk het ook is, met dankbaarheid op dit jaar terug te kijken.

Dus dankjewel

Ik ben dankbaar naar mijn beste vrienden Stef en Cindy, die altijd bij mijn zijde staan, op goede en slechte momenten. Vandaag gaan we samen het nieuwe jaar in, en hoe erg ik er ook tegenop zie, ik ben dankbaar dat het met jullie is. Ik ben dankbaar naar mijn schoonfamilie, waar ik ontzettend veel bij ben geweest dit afgelopen jaar. Zij hebben dit jaar op zo veel manieren voor me klaar gestaan en we hebben samen een hoop gelachen en gehuild. Ik hou zielsveel van ze, ja, zelfs van mijn zwager ;). Jullie zijn mijn appeltaart van hoop.

Ik heb een hoop mensen er vandoor zien gaan, die het verdriet niet aan kunnen en dat begrijp ik, maar ik heb ook gezien wie mijn echte vrienden zijn, zoals Sharon en Cathelijne, love jullie allebei. En ook mensen die in eerste instantie vrienden van Joost waren, zijn dit jaar zo veel closer met me geworden, zoals Marielle, Laura en Anouk. Ook daar ben ik jullie en Joost heel dankbaar voor. En iemand die een aparte mention verdient is toch echt wel Eline, die dit jaar above en beyond is gegaan voor me. Die potverdorie een veiling achter mijn rug heeft opgezet om mij te helpen en waar ik zo veel mee gelachen en gehuild heb. Je bent een gestoord kind en ik hou van je.

En sowieso wil ik iedereen bedanken die mee heeft gedaan aan de veiling. Of het ging om dingen doneren of dingen kopen. Het feit dat jullie zo veel moeite hierin staken voor ons, is nog steeds een bizar concept voor me, maar ook iets waar ik heel veel warmte uit haal.

Ik ben nog zo veel meer mensen dankbaar. Je weet wie je bent, dankjewel.

En nu, de toekomst?

Sinds Joost heb ik eindelijk geleerd om naar de toekomst te kijken, maar sinds hij er niet meer is, is dat makkelijk gezegd dan gedaan. Want hij was mijn toekomst. Dus ik probeer in stapjes vooruit te kijken. Ik wil vanaf volgend jaar wat zelfstandiger worden. Ik heb altijd heel erg op anderen geleund, maar wil wat sterker op eigen benen staan. Ik heb sinds deze maand een nieuwe baan, waar ik echt enthousiast over ben, en dat gevoel is heel fijn om te hebben. Ik wil lichamelijk ook sterker worden, dus daar ga ik komend jaar harder aan werken.

Volgend jaar is ook het jaar dat ik Joost zijn boek wil uitbrengen. Sinds ik mijn nieuwe baan heb, heb ik meer tijd en ruimte om hieraan te zitten en dat vind ik zo enorm fijn. Ik ga inhoudelijks niks aan het verhaal veranderen, maar het alleen wat meer versimpelen en verduidelijken, aangezien het een kinderboek is. En dan hoop ik dat er een uitgeverij is die het uit wil brengen, want hij verdient het om dit boek in de winkel te hebben liggen. Ook ga ik plannen maken voor mijn reis naar Japan in 2024. Hier was Joost al druk mee bezig en ik vind het heel fijn dat ik straks de reis kan maken die we samen heel graag wilde maken.

Het gaat niet goed me, allesbehalve, maar ik had 8 maanden geleden echt niet verwacht dat ik hier nu zou staan. Ik ben trots op mezelf dat ik langzaamaan probeer stapjes vooruit te nemen. En dat betekent niet dat ik hem achterlaat, maar hem juist met me meedraag. Het betekent dat ik in alles wat ik doe, altijd denk aan wat hij zou doen, hoe hij op iets zou reageren of met iets zou omgaan. En dat zal ik ook altijd blijven doen, want hij is en blijft de liefde van mijn leven.

2023…?

2022 was een klotejaar en dat zal 2023 ook zeker zijn. Het idee dat we een jaar ingaan waar hij niet meer in zit is een onmogelijk besef, maar daardoor kunnen we niet anders dan zijn denkwijze meenemen. Zorg voor elkaar. Probeer het goede te zien in alles en iedereen. Lach, zo veel als dat je kan. En speel Pokemon, dat zou hij 100% zeker gezegd hebben nu.

Ik wens ook niemand meer een gelukkig nieuwjaar, want dat voelt zo beladen. Ik wens jullie dus allemaal veel liefde en mooie momenten toe in het nieuwe jaar. En wanneer je het nieuwe jaar in gaat, kijk dan ook even naar boven en lach, want dat zou hij zo graag zien.

Dankjewel iedereen.

De Appeltaart van Hoop editie die ik van Sarah Moore Fitzgerald heb gehad, dankzij Sharon❤️

Recensie De Koperen Koning

Geschreven door  S.a. Chakraborty
Uitgegeven door Boekerij / Best of Fatasy

Na de verwoestende slag moet Nahri een nieuw pad voor zichzelf banen, zonder de bescherming van de djinn die haar hart stal, of de prins die ze als haar vriend beschouwde. En dat onder het toeziend oog van een koning wiens troon eens aan haar familie toebehoorde. Eén misstap en haar volk is verdoemd.

Prins Ali is verbannen omdat hij zijn vader durfde te trotseren. Opgejaagd door huurlingen, verdwaald tussen de onvergeeflijke koperen zandbanken van zijn voorouderlijke land, moet hij vertrouwen op de angstaanjagende vaardigheden die de marid, onvoorspelbare water-wezens, hem hebben gegeven.

Deze twee moeten zien te overleven in een wereld die niet meer herkenbaar voor hen is. Maar wanneer hun wegen weer kruisen, begint er iets te broeien in de stad. Maar niet alleen binnen, ook buiten de stad is een hoop gaande. En dat heeft iets te maken met een oude bekende…

De Bronzen Stad was één van mijn favoriete reads het jaar dat deze uit kwam. Ik was omver geblazen door de fantastische worldbuilding die op momenten die realiteit reflecteert, maar tegelijkertijd een ontzettend fantasierijk was met magische krachten en wezens. Hoewel ik hem fantastisch vond, was het wel nogal een pittige read, dus heb deze wel gereread voordat ik in dit boek sprong. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Het was zo heerlijk om de Koperen Koning in te springen met alle kennis vers in je gedachten. Dat maakte dat ik er meteen heel lekker in zat.

Ik was persoonlijk wel een beetje verbaasd over de time gap. Ineens zijn we 5 jaar verder en waar Ali ontzettend gegroeid is (kom ik later op terug), is het alsof Nahri die 5 jaar volledig stil heeft gestaan. Dit vond ik zelf erg jammer. Ik had na het einde van deel één de hoop dat het geniepige dat ze op het begin liet zien, weer terug zou komen. Helaas was dat niet het geval. Het voelde bijna juist alsof ze achteruit was gegaan. En aan de ene kant was dat begrijpelijk, omdat ze haar volk moet beschermen, maar voelt wel als een anticlimax na dat einde. Wat verder in het verhaal krijgt ze wel iets meer haar vuur terug, gelukkig. Ik hoop dat dit zich door zet in deel 3!

In deel één vond ik Nahri fantastisch en Ali een beetje saai en in dit deel draaide dit juist 180 graden om. Want Ali is meer over zijn jeugdigheid en naïviteit heen gegroeid en is juist veel sterker in zijn schoenen gaan staan met goede ideeën en een sterke kracht. Ik keek elke keer weer uit om zijn hoofdstukken te lezen. En na het einde van dit deel, kan ik echt niet wáchten om meer te lezen over hem in deel 3.

Het verhaal voelde op momenten een beetje langzaam. Dit gevoel had ik met deel één ook, dus daardoor was ik er wat meer op voorbereid. Ik hield me aan mijn leesplanning van de readalong, waardoor ik om een fijn tempo door het boek ging. Ik heb namelijk soms de neiging om een boek wat minder snel op te tillen bij langzame stukken, maar dat had ik hier daardoor totaal niet. En ik moet daarbij ook aangeven dat er genoeg tussendoor gebeurde om mijn aandacht vast te houden. Want de opbouw naar dat spetterende einde toe? Fan tas tisch.

En als we het dan toch over dat einde hebben. Ik ben hier nog steeds van aan het bijkomen. Na het einde van deel 1 vermoedde ik al dat er weer zo’n gigantische hoogtepunt zou komen waarbij alles samen kwam en ik op het puntje van mijn stoel zou zetten. En ik moet zeggen…ze heeft absoluut niet teleurgesteld. Want wat een einde was dit weer zeg! De specifeiek confrontatie tussen twee personages waar ik al het hele boek naar uit keek was ZO. GOED. Ik wil het gewoon weer opnieuw herlezen. Maar wat heeft ze ons weer achtergelaten op een gigantische cliffhanger zeg. Ik heb even met mijn mond open gezeten na dat einde. Ik wil het liefst NU weten wat er gebeurt. Maar ik ga netjes wachten op deel 3 in het Nederlands. Maareh, Boekerij…? Kunnen jullie deze ergens volgende week ofzo uitbrengen…? I. Need. More.

Dit boek was weer een enorme rollercoaster. Zo eentje waarbij je een flinke tijd omhoog gaat, om dan keihard naar beneden te gaan en in allerlei bochten terecht komt. En waarbij je achteraf alleen maar kunt denken: ‘kan ik nog een keer?’ Ik hoop dat Nahri haar badassheid weer verder vasthoudt in deel 3 en ik wil gewoon nog heel veel meer Ali. En één bepaald personage een hele hoop minder, jullie weten vast welke. Ik kijk er enorm naar uit om de conclusie van deze prachtige serie te lezen, maar ook te zien, want wat zijn de eerste twee edities toch prachtig. Ik kan niet wachten!

8,5/10

Recensie De Spaanse Liefdesleugen

Geschreven door Elena Armas
Uitgegeven door Zomer en Keuning

Catalina, de hoofdpersoon in ‘De Spaanse liefdesleugen’, heeft een Amerikaanse vriend en neemt hem mee naar de bruiloft van haar zus. Althans, dat denkt haar familie. Vier weken is echter niet veel tijd om een vriend te vinden en hem ervan te overtuigen de Atlantische Oceaan over te steken naar Spanje. Gelukkig biedt de bloedirritante en arrogante Aaron Blackford zich aan als date, tot ongenoegen van Catalina. Helaas heeft ze niet heel veel andere opties… Kan ze haar leugen volhouden met deze man aan haar zijde?

Ik zag deze een aantal jaar geleden al voorbij komen en toen was ik al meteen zeer geboeid. Dus toen ik zag dat Zomer en Keuning hem ging vertalen, was ik al enorm enthousiast! Ik keek ernaar uit om te ontdekken of het boek de hype waard was. Spoiler alert: dat was hij absoluut! 

Ik vind Lina echt een heerlijk karakter, omdat ze in elke situatie zo intens mogelijk reageert. Op sommige momenten is het heel logisch, maar op andere juist totaal niet. Afvallen? Laat ik meteen zo goed als stoppen met eten en alleen maar water drinken. Boos op iemand? Laten we alle communicatie doen via een tussenpersoon terwijl we letterlijk tegenover elkaar staan. Aaron zonder shirt? Lina.exe stops working. Het is fantastisch. Vooral wanneer ze ook nog eens enorm koppig is en Aaron ook. Ik heb me een hoop afgelachen met haar. Ze is heerlijk temperamentvol, maar ook ontzettend liefdevol en stoer. 

En Aaron? Daar kan ik wel een volledig essay over schrijven. Op het begin vond ik hem echt verschrikkelijk, maar hoe verder je komt in het verhaal, hoe leuker hij wordt. Hij kan op het begin totaal niet zijn emoties goed uiten, maar wanneer hij dit eindelijk onder controle heeft, kun je niet anders dan dol op hem zijn. Hij is ontzettend passioneel en weet wat hij wil en gaat er dan ook voor. Lina heeft iemand nodig die er voor haar is, maar ook tegen haar kan opboxen. Daardoor werken ze juist zo ontzettend goed samen.

Het verhaal was op veel punten wel erg voorspelbaar, maar dat is vaker met dit soort boeken en vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Het is ook gewoon fijn om een boek te lezen waarvan je van tevoren al weet hoe deze eindigt, waardoor je achterover kunt leunen en het over je heen kunt laten komen. De hoeveelheid humor had ik alleen van tevoren niet verwacht. Lina is het type dat eerst doet en dan nadenkt, wat vaak zorgt voor ontzettend grappige scenes. En ook Aaron is ontzettend koppig op momenten en de combinatie tussen die twee maakt het dan ook juist zo grappig. Ik ga geen details geven, maar de scène met het brekende bed? Ik kwam niet meer bij.

Ook de serieuze stukken werden goed opgebouwd. Je weet vanaf het begin dat er een reden is dat ze zo graag iemand aan haar zijde wil, wanneer ze haar ex weer ziet, maar wanneer je het complete verhaal weet, vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. Hierdoor snap je ook waarom ze Aaron eigenlijk niet zo dichtbij wil laten komen en zorgt er ook voor dat het conflict tussen hen een logische rede heeft.

Ik heb weer enorm genoten van dit nieuwe pareltje van Zomer en Keuning. Ik vond hem op sommige punten net wat te lang duren, omdat ik heel graag wilde weten wat er ging gebeuren, maar echt storend was het niet. Het is een heerlijk boek voor tussendoor en laat je achteraf op de bank zitten met een grote glimlach op je gezicht. Ik kan zelf niet wachten op het volgende boek van Elena Armas!

8 / 10

Recensie Word Volwassen, Eve Brown

‘Word volwassen, Eve Brown’ van Talia Hibbert gaat over Eve, de wildste van de drie zussen Brown. Hoe ze ook haar best doet om alles goed te doen, het gaat altijd mis. Wanneer ze een dure bruiloft van iemand verpest, wordt het haar ouders te veel. Tijd dat Eve volwassen wordt! Ze solliciteert bij de bed & breakfast van Jacob Wayne, maar hij ziet dat niet zitten. Totdat Eve hem aanrijdt met haar auto en hij zijn arm breekt. Binnen no time is Eve zijn leven binnengedrongen. Hoe meer tijd ze met elkaar spenderen, hoe dichter ze naar elkaar toe groeien.

Ik heb enorm genoten van zowel deel 1 als deel 2 van de Brown Sisters serie. Één van de redenen waarom ik zo fan ben van deze serie, is omdat de personages zo realistisch geportretteerd worden. Vaak heb je in romance boeken dat je een vrouw hebt met problemen en de perfecte man die haar komt redden, maar in deze boeken zijn beide personages flawed en hebben ze niet-typische problemen. Bijvoorbeeld Red, in deel één , werd fysiek en geestelijk mishandeld door zijn ex. Iets wat je in verhalen vaak bij vrouwen ziet gebeuren, maar niet specifiek bij mannen. Ik keek er dan ook naar uit om te zien wat Talia met dit deel zou doen, vooral omdat er ook een autisme aspect in zit, iets waar ik zelf graag meer aandacht voor zie. 

Op het begin vond ik Eve ontzettend irritant. Ze geeft snel op en ziet niet de consequenties van haar ouders, aangezien haar ouders toch wel altijd een valnet voor haar hebben. Maar hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je begrijpt hoe haar persoonlijkheid is ontstaan en gaat ze een enorme groei door. En dit is zeker wel deels dankzij Jacob, maar vooral doordat ze leert weer op zichzelf te vertrouwen. Van de drie Brown sisters is Eve zonder twijfel degene die het meest groeit door het verhaal heen, iets wat ik altijd enorm belangrijk vind in boeken. Ik heb Eve daardoor ook zeker in mijn hart gesloten en weet zeker dat ik – als ze een echt persoon was geweest – het enorm goed met haar had kunnen vinden. 

Jacob was precies wat ik van Talia had gehoopt dat hij zou zijn. Al vroeg in het verhaal wordt er vermeld dat hij autisme heeft, en helaas heb ik al meerdere keren gelezen in boeken dat een personage (vaak een bij personage) autisme had en dat dit de hoofdpersoon natuurlijk heel erg in de weg zat, een verhaallijn die ik echt bloedirritant vind. Gelukkig (en tegelijkertijd als verwacht) is Jacob totaal niet zo geschreven. Autisme betekent namelijk helemaal niet dat iemand ineens incompetent is, vaak kan het ook nog eens het exact tegenovergestelde zijn, namelijk. Jacob is een heerlijk koppig persoon met zijn eigen Bed en Breakfast die totaal niet kan koken, maar wel ontzettend goed is in het netjes onderhouden van de business. Op het begin dacht ik echt, hoe kunnen deze twee personen in hemelsnaam goed samen werken, maar Jacob brengt het efficiënte en de liefde door zijn werk heel netjes en precies te doen en Eve is daarentegen vooral heel warm en liefdevol en legt de focus op de ervaring goed maken voor de gasten. 

Het verhaal begint als een goede enemies to lovers/ grumpy x sunshine en als er een trope is waar ik goed op ga, is het dat wel. Hoe goed de verloop gaat van tegen elkaar bikkelen uit irritatie tot juist bikkelen tegen elkaar uit liefde is ontzettend soepel. Ik heb alweer bij een aantal scenes hardop gelachen, wat voor mij automatisch al een pluspunt is. Een aspect waarvan ik vermoed dat mensen er tegenaan kunnen vallen, is dat ze ontzettend snel van elkaar leuk vinden naar houden van gaan. Ik kan dit enigszins begrijpen, want het is inderdaad wel snel, maar zowel Jacob als Eve denkt hier uitgebreid over na, of dit niet een aspect is van de chemie tussen de lakens, of dat het daadwerkelijk zo is. Ik ben zelf iemand die in een gelijkende situatie heeft gezeten. Ik heb na nog geen 2 maanden al gezegd dat ik van mijn partner hield, en toen hadden we elkaar pas 5 keer in het echt gezien. Soms weet je het gewoon en ik vind dat dat hierin goed uitgelegd is en duidelijk gemaakt is dat dit geen whirlwind romance is, maar écht. 

Natuurlijk heeft elk boek van Talia een beetje hetzelfde draaiboek. Twee personages waar eerst een soort probleem tussen is, ze groeien naar elkaar toe, ze worden verliefd, er komt een dramatische climax en daarna wordt het opgelost. De climax is een element dat ik altijd erg interessant vindt, en ik merkte in de vorige delen dat deze soms nogal erg makkelijk zijn. In dit geval was dat ook wel een beetje, maar vond ik het wel beter uitgewerkt. Ik zal geen details geven, want spoilers, maar ik vond de beredenering van Jacob wel erg logisch, wetende hoe zijn jeugd in elkaar zit en hoe mensen vaak met hem om zijn gegaan. Er was geen enkel moment dat ik dacht, o jee, dit komt echt niet meer goed, maar vond hem wel goed beredeneerd. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik de romantische scene na de climax net iets té veel van het goede vond. Romantisch oké, maar dit voelde voor mij net een beetje te overdreven. Zowel deel één als twee had een specifieke romantische liefdesuiting scene, maar deze duurde me denk ik net iets te lang. Dit is wel echt persoonlijke smaak, maar aangezien ik dit bij de eerste twee delen helemaal niet zo had, wilde ik het toch wel benoemen, omdat ik me afvroeg of jullie mogelijk hetzelfde hadden. 

Ik vond dit laatste deel in de Brown sisters een ontzettend goede afsluiter van deze topserie. Ik denk ook dat drie precies het juiste aantal hiervoor was. Eve en Jacob zijn een duidelijk voorbeeld van een koppel dat in basis heel anders is, maar elkaar daardoor juist heel goed aanvullen. Ik heb weer een hoop afgelachen en ben blij dat Talia Hibbert een autistisch personage op de juiste manier heeft verwerkt. Zeker een aanrader voor de romance liefhebbers, met op momenten wat meer diepgang. 

9/10

Recensie Margot & Olivia

Geschreven door Alexandria Bellefleur
Uitgegeven door Zomer en Keuning

Olivia’s leven loopt niet volgens plan. Ze is bijna dertig, gescheiden, en het voelt niet alsof ze echt heeft geleefd. Dan ontmoet ze Margot via een datingapp. Margot is niet op zoek naar liefde, maar naar casual hook-ups en Olivia lijkt de perfecte kandidaat. Olivia is echter niet de enige die nieuwe ontdekkingen doet. Hoe meer tijd ze met elkaar spenderen, hoe leuker het wordt. Durft Margot zich kwetsbaar op te stellen en een relatie te beginnen?

Van alle drie de delen in de ‘written in the stars’ keek ik het meest uit naar deze! Vanaf het moment dat Margot op kwam dagen in de boeken, was ik meteen dol op haar. Ze is cynisch en grofgebekt, maar tegelijkertijd ontzettend beschermend en liefdevol tegenover haar vrienden. Ik was ontzettend benieuwd wie daar tegenover zou komen te staan. 

En daar is Olivia! Ik vond haar erg interessant, omdat ik ook mezelf erg in haar herken. Een people pleaser, altijd maar anderen voorop stellen, zelfs al zijn ze op momenten flink toxic. Maar ook ontzettend zorgen makend en de gezondheid van een ander altijd voorop stellen. Ze past ontzettend goed bij Margot, omdat ze elkaar juist zo goed complimenteren. Margot zorgt ervoor dat Olivia meer aan zichzelf denkt en Olivia zorgt ervoor dat Margot zichzelf wat meer open stelt.

Er zitten een paar prachtige scenes in dit boek. Ik ga geen details geven, maar de kat en de vibrator? Ik kwam niet meer bij. Het is zo heerlijk om een boek te lezen dat je hardop laat lachen, dat heb je niet zo vaak meer. Dat legt ook de relatie tussen deze twee zo goed uit. Ze kennen elkaar al van vroeger, waardoor ze al snel goed op elkaar ingespeeld zijn en ze al snel verder komen in hun relatie.

Natuurlijk, zoals je typische Alexandria Bellefleur, zat er ook goede spice in. En ik denk dat deze wel mijn favoriet van de drie is daarin. Vooral juist door de opbouw. Ze hebben van minuut 1 al veel aantrekkingskracht, en met goede reden. En wanneer het dan eenmaal tot ontploffing komt, wordt dit dan ook goed uitgeschreven. Zou zeker die airco een standje hoger zetten, want in deze warmte krijg je het alleen maar warmer. Ik ben zelf ook altijd wel een liefhebber van de jaloerse types die dan gaan appen terwijl de ander in gesprek is met berichten die een ander dan zéker niet moet lezen.

Er waren wel twee dingen waar ik een beetje tegenaan liep. De eerste is meer een persoonlijke preference, die ik dan ook geen invloed laat hebben op de recensie. Ik vond het een beetje irritant hoe de twee koppels ineens erg op elkaar gefocust waren, waar Margot overduidelijk wel moeite mee had. Ze heeft het gevoel dat ze zich moet aanpassen en is bang haar vrienden te verliezen, wat ook heel logisch is. Maar het voelde daarom op momenten wel alsof ze een partner móest hebben. Terwijl ik zelf denk dat iemand als Margot juist een heel sterk aseksueel karakter zou zijn. Iemand die voor vrienden door het vuur gaat, maar ook erg onafhankelijk is. Ik vind de relatie tussen haar en Olivia geweldig, maar had het ook wel interessant gevonden als Alexandria wat meer uit haar comfort zone was gestapt en deze focus had genomen. Want liefde tussen vrienden is net zo belangrijk als de liefde tussen partners. En met de geweldige vriendschappen die zij heeft, zou dat zeker gewerkt hebben.

Ik vond het wel een beetje jammer dat de grote climax/confrontatie eigenlijk niet zo groots was, waar dit in deel één en twee toch wel een stuk meer was. Het was wel erg goed voor Olivia en bepaalde acties die ze uitvoert zijn fantastisch, maar je hbt nergens het gevoel dat er daadwerkelijk even hun relatie haaks zou kunnen lopen. Ik hou er zelf wel van als dit toch wat grootser is. Misschien is dat een romance preference, want natuurlijk hou ik van de gelukkige eindes, maar toch vind ik zelf dat er niks mis is met een beetje spanning. En dat gevoel had ik niet dit boek.

Dit boek is een goede afsluiter van een fantastische queer romance serie. Ik vind het heerlijk hoe goed deze boeken geschreven zijn en dat er meer van dit soort queer romance boeken op komen dagen. Al helemaal met de goede halte aan spice die erin verwerkt worden. We worden aan het einde van dit boek nog getrakteerd op een toekomstbeeld van alledrie de koppels, wat het alleen maar een beter einde maakt. Margot & Olivia is zeker een aanrader voor alle liefhebbers van (queer) romance die ook zeker niet schuw zijn voor een goede dosis – goed geschreven – spice. Ik ga alle zes de karakters zeker missen, maar in deze zomermaanden ga ik ze zeker nog vaker lezen. Ik zet alvast de airco een stukje hoger…

8/10

Recensie Gallant

Geschreven door V.E. Schwab
uitgegeven door Best of Fantasy

Er zijn een paar dingen die de tienjarige Olivia zeker weet: ze heeft geen familie, geen stem en één groot geheim. Als ze kon praten, zou ze het vooral willen hebben over de ouders die ze nooit heeft gehad, en hoe ‘anders’ ze zich voelt dan de andere meisjes in het weeshuis. Maar zelfs mét een stem zou Olivia zwijgen over de schimmen en wezens die alleen zij kan zien. Het enige wat haar leven draaglijk maakt, is het dagboek van haar verdwenen moeder, Grace. Ze brengt haar dagen door met het ontcijferen van haar moeders laatste boodschap, maar het lijken wel de woorden van een vrouw die haar grip op de werkelijkheid aan het verliezen is. De laatste zin luidt: ‘Alles komt goed, Olivia, zolang je maar wegblijft van Gallant.’

Dan ontvangt het weeshuis een brief van Olivia’s oom, die haar uitnodigt om zich te herenigen met de rest van haar familie op zijn immense landgoed. Het enige probleem? Het is precies de plek waar haar moeder haar tegen wilde beschermen: Gallant. Maar wat kan er nou zo erg zijn aan een huis? Natuurlijk zal Olivia gaan, vastbesloten om meer over haar verloren familie en haar moeder te weten te komen. Maar elke familie heeft een duistere kant; zo ook de bewoners van Gallant.

Dit boek is een van de nieuwste pareltje dat is uitgekomen bij Best of Fantasy en ziet er weer fantastisch uit! De cover, de artwork, de stenciled edges, hij is gewoonweg prachtig! Daarbij is het ook geen dik boek, wat ik ook wel fijn vond, al helemaal omdat het een standalone is. Dus ik begon de reis van dit boek dan ook met veel plezier.

Olivia is een personage dat overduidelijk is gemaakt door V.E. Schwab. Ze is uniek, met ontzettend veel lagen. Ze komt totaal niet over als een jong meisje, maar ook weer wel. Het boek had geen kinderlijke vibe, maar was tegelijkertijd ook overtuigend met een jong hoofd personage.

Het verhaal is fantastisch. Het is niet de eerste keer dat we gelezen of gekeken hebben naar gespiegelde werelden die ieder anders zijn, maar toch geeft V.E. Schwab er een frisse, nieuwe draai aan. Over elke pagina is, net als bij Addie LaRue, goed over nagedacht. Het verschil tussen tekst en beeld, maar ook weer de overeenkomsten die je, hoe verder je in het verhaal komt, steeds beter kunt begrijpen. Ik geniet er ook enorm van hoe ze het verhaal zo heeft geschreven dat precies in het midden het dagboek aan bod komt en zo veel meer duidelijkheid geeft.

De personages naast Olivia zijn wel interessant, maar niet enorm. Matthew krijgt wel een wat diepere laag hoe verder je in het boek komt, maar hij had makkelijk vervangen kunnen worden door een totaal ander personage. Ook Hannah en Edgar voelen meer als opvul personages dan dat ze echt een toegevoegde waarde hebben. Dit vond ik wel jammer, maar ook wel weer logisch, omdat de focus wel duidelijk op Olivia ligt.

Het verhaal is spannend en houd je op het puntje van je stoel. Ik had op een bepaald moment het gevoel dat ik doorhad waar het heen ging, maar dit bleek later niet zo te zijn. Normaal vind ik het leuk om verrast te worden, maar helaas was dat niet het geval, het was juist teleurstellend. Je bouwt het hele boek naar een climax toe en wanneer je denkt, yes! Dit is het! wordt het juist enorm snel afgesloten. Dit vond ik erg jammer. Het voelde voor mij persoonlijk als afgeraffeld en dat terwijl er zo veel elementen waren die wezen naar een ontzettend tof einde. Ik zag dit boek makkelijk één van mijn favorieten worden van dit jaar, maar dat heeft het einde voor mij helaas wel verpest. Mijn verwachtingen waren enorm hoog na Addie en helaas heeft dit boek dat niet waargemaakt.

Dit boek is prachtig met het potentieel om een fantastisch boek te zijn. Dit was het voor 2/3 van het verhaal wel, maar wanneer je dicht bij het einde komt, voelt het alsof het boek snel afgesloten moest worden en dat er daarom werd gekozen voor het makkelijkste einde. Mocht je nou benieuwd zijn naar hoe ik het einde voor me zag, klik dan de spoiler hieronder open!

Als je houdt van een duister verhaal dat ontzettend goed geschreven is, dan is dit echt wel iets voor jou. Hopelijk kun je dan beter door het einde heen kijken dan ik dat kon.

7/10

Ik heb dus zelf ander einde beschreven hieronder, hoe ik het graag anders had gezien. Ben benieuwd hoe jullie hierin staan!

De eerste keer dat Olivia op de ‘omgekeerde’ Gallant arriveert, voelt ze zich veel meer thuis. Dit komt natuurlijk doordat haar vader daar deel van was. Ze heeft magische krachten om dieren en planten weer tot leven te wekken daar. Ze kan zelfs de schaduwen van de ‘Dood’ overnemen. Dit gaf mij meteen het gevoel dat Olivia thuis hoort in de omgekeerde Gallant.

In het originele einde wordt de Dood teruggedreven, is Matthew dood en neemt Olivia zijn werk over. Wat eigenlijk betekent dat er niets is verandert, alleen dat er een vervanging is voor de originele Prior. Dat vond ik een vreemde keuze voor einde.

Ik had het juist mooi gevonden als Olivia om de Dood te verslaan de baas wordt van de omgekeerde Gallant. Dat de enige manier is om hem te verslaan is om zijn plek over te nemen. En dan kan ze de omgekeerde Gallant nieuw leven in blazen en daar wonen. Ze zou alleen zijn en dat wil ze natuurlijk niet, maar Matthew zou nog aan de andere kant zijn en ze zouden samen kunnen leven als de leiders van beide gronden. Er is een bepaald moment waarop Olivia zegt dat ze heeft besloten nooit dood te gaan. Hoe mooi zou het dan zijn dat zij daar voor altijd leeft.

En misschien wordt ze juist na een bepaalde tijd wel gek en duister, waardoor het verhaal opnieuw begint, maar dan met haar als slechterik. Ik snap dat dat nog wel vergezocht is, maar ik had iets in die trant een heel stuk interessanter gevonden dan: ‘de dood is vrij, maar is wel echt binnen een pagina weer teruggedrongen naar de omgekeerde Gallant en alles begint weer opnieuw, maar in plaats van Matthew is het Olivia. Hoe denken jullie hierover?

Recensie Liefdeloos

Geschreven door Alice Oseman
Uitgegeven door Best of YA

Georgia is nog nooit verliefd geweest en ze heeft ook nog nooit iemand gekust – maar als fanfic-geobsedeerde romanticus weet ze zeker dat ze ooit iemand zal vinden. Als ze met haar beste vrienden Pip en Jason naar de universiteit gaat, is Georgia klaar om de liefde te vinden. En met haar extraverte kamergenoot aan haar zijde en een plaats in de Shakespeare Society, lijkt haar tienerdroom steeds dichterbij te komen. Maar door haar romantische plan drijft ze steeds verder van haar vrienden af. Ze vraagt zich af waarom liefde zo gemakkelijk lijkt voor anderen, maar niet voor haar. De woorden die ze naar haar hoofd geslingerd krijgt – aseksueel, aromantisch – maken Georgia onzekerder dan ooit over haar gevoelens. Is ze voorbestemd om liefdeloos te blijven? Of is ze al die tijd op zoek geweest naar het verkeerde?

Ik ben echt een enorm grote fan van de Heartstopper boeken, dus toen ik hoorde dat Best of YA ook haar novelle ging vertalen, was ik al meteen ontzettend enthousiast! Toen ik hoorde over het verhaal, wist ik ook dat dit er één is die ontzettend belangrijk is voor de jeugd. In het Engels zijn er wel wat, maar ik het Nederlands zijn er – helaas – nog weinig boeken over aseksualiteit. Ik heb mezelf er in de afgelopen jaren wel over ingelezen, maar een boek vanuit een aseksueel personage had ik nog niet gelezen, dus ik kon niet wachten om in dit boek te duiken!

Wanneer we denken aan liefde, denken we over het algemeen wel rechtlijnig, namelijk in liefdesrelaties, maar liefde is zo veel meer dan dat en dat bewijst dit boek zeer zeker wel. Dit boek is een ode aan de liefde. Zowel in relatievorm als de liefde van vriendschappen.

Georgia is een ontzettend interessant personage, omdat we haar op het begin zien als iemand die dol is op romance en niet kan wachten tot haar liefdesverhaal begint. Door het boek heen wordt ze steeds wanhopiger en pakt ze elke strohalm aan om maar verliefd te worden, ongeacht de consequenties. Er zijn meerdere momenten dat je haar door elkaar wil schudden en wil zeggen, kijk om je heen! Maar tegelijkertijd is het ook zo ontzettend begrijpelijk. Kijk naar de omgeving waarin we opgroeien, niks is gericht op aseksualiteit. Ook vanuit familie wordt ons bijna letterlijk verteld dat we niets zijn zonder een relatie. Wie heeft er ook al 1000 keer gehoord van een familielid wanneer je eindelijk eens aan een relatie gaat? Dit maakt Georgia een enorm realistisch personage waarvan je niets liever wil dan haar in je armen sluiten en zeggen dat het goedkomt, hoe moeilijk het soms ook gaat zijn.

Naast Georgia was Rooney wel echt mijn favoriet. De gelaagdheid van haar personage is zo uitgebreid en elke stap in de goede richting die ze zet, geeft je zo’n warm gevoel. Hoe meer je over haar ontdekt, hoe beter je haar acties begrijpt. Ook bij haar had ik regelmatig momenten dat ik haar door elkaar wilde schudden door alle fouten die ze maakte, maar stuk voor stuk zijn ze enorm logisch. De vriendschap tussen Georgia en Rooney groeit ook op een hele mooie manier. Van adoratie naar een realistisch inzicht en gelijkwaardigheid. Dit komt op het einde van het boek tot zo’n prachtige uiting dat de tranen echt even in mijn ogen schoten.

Dit hele boek is overduidelijk geschreven door iemand die precies weet waar ze het over heeft. Alice Oseman is naast een goede illustrator ook een enorm goede schrijver en ik kan echt niet wachten om meer van hen te lezen! Van begin tot eind is dit boek een rollercoaster van realistische emoties die, zelfs al ben je niet aseksueel, op momenten heel herkenbaar zijn. Toen ik het boek uit had, vond ik dat ook ontzettend jammer, want wat had ik graag meer over hen gelezen.

Dit boek is een ode aan de liefde. Of dat nou in de vorm van een relatie is of ontzettend sterke vriendschappen, beide zijn even mooi en even veel waard. Ik hoop ontzettend dat we vaker van dit soort boeken gaan krijgen en dat dit er ook één is die op scholen komt te liggen, want ik denk dat er heel wat jongeren zijn die hier ontzettend veel steun uit kunnen halen. Dit boek is in mijn ogen een must-read voor iedereen!

10/10

Tatoeages uitleg

Er zijn een aantal mensen die zich afvragen wat mijn tatoeages nu eigenlijk betekenen en ik dat leg ik met plezier graag aan jullie uit.

Mijn allereerste tatoeage heb ik jaren geleden gezet en is geïnspireerd op Alice in Wonderland. Iedereen die mij goed kent, weet dat ik een enorme fan ben van Wonderland. Ik vind het bizarre er zo tof aan en vind het ook heerlijk hoe verschillende schrijvers er weer iets totaal anders van maken. Het basis idee blijft altijd hetzelfde, maar Wonderland is een wereld zonder grenzen, en geeft veel creatieve vrijheid en dat heeft me altijd enorm aangetrokken.

Op 10 april hadden Joost en ik het nog over matching tatoeages. Dit wilde we al jaren, we kwamen er alleen nog niet over uit wat dan precies. Een puzzelstukje vond hij te cliché (snapte ik ook wel), maar ook Link en Zelda zetten kwam er niet doorheen (snapte ik niet ;)) En ineens kwam dit onderwerp weer op. Ik had aangegeven bij Joost van weet je, dan besluit jij het maar. En toen kwam hij met het idee van een rog en ik was meteen verkocht.

Al jaren vind ik roggen ontzettend leuk. Zo gracieus aan de bovenkant, maar derpy aan de onderkant. Joost wist dit, waardoor we vaak samen naar dierentuinen en aquaria gingen. En ook hij werd er helemaal dol op. We besloten ook elke keer een rog knuffel te kopen als we bij een aquarium waren geweest. Rare figuren dat we zijn, hebben deze ook allen een naam. Onze hoofdrog, waar het allemaal mee begon, heet Lub, en we hebben nog een Libby, een Lubina, Lubster en meer. Natuurlijk ligt één van deze ook bij hem in het graf. Dus toen hij met het idee aankwam om een rog te zetten, wist ik dat ik dit meteen wilde doen. 3 dagen later is hij overleden.

Ik heb toen de tattoo studio Tattoo Garden een berichtje gestuurd. Ik had al een afspraak bij hen staan voor juli. Ik ging er niet vanuit dat de tatoeërster waar ik groot fan van was daar tijd voor zou hebben, want ik wist dat ze tot zeker augustus volgeboekt zat, maar ineens was er de dag na de begrafenis om 10 uur s’ochtends een plek vrij gekomen. Dat vond ik heel speciaal. Als een soort teken van Joost dat dit een goede zet was. Samen met één van mijn beste vriendinnen @AcourtofImagination ben ik daarnaar toegegaan en ben ik nu een prachtige tatoeage rijker.

Wat ook heel speciaal was. Toen ik getatoeerd werd, kwam er een vrouw bij ons staan vol met tekst tattooeages. Maar er was er één die heel erg opviel, omdat hij veel feller was dan de rest. En de tekst was: DRINK WATER. Nou zou je denken, ok. Maar Joost zat altijd achter me aan dat ik meer moest drinken. En ook, bij elk klein kwaaltje die ik had, zat hij van, ja je moet meer water drinken. Joost zou nooit zijn aanwezigheid tonen met een vlinder of iets dergelijks, maar zo’n passief agressieve boodschap van ‘zelfs al ben ik er niet meer, je moet nog steeds meer water drinken!’ paste perfect bij hem, dus ik vond dat wel ontzettend mooi.

Daarnaast heb ik nog een andere tattoo gezet, namelijk de tekst ‘hope;’. Dit idee kwam ineens in mijn hoofd op en heb ik toen in een week tijd laten zetten. Joost zijn favoriete boek was natuurlijk de Appeltaart van Hoop. En ook na de begrafenis hoorde we zoveel mooie, hoopvolle dingen. Het woordje Hoop bleef hierdoor heel erg hangen.

Ik heb deze laten zetten met het idee van, soms is het moeilijk om hoop te houden, maar deze herinnert me eraan dat ik dit moet blijven doen. de ; is met het idee van, officieel is ons verhaal gestopt, maar hij is niet voorbij. Ik zal hem altijd in alles met me meedragen en ik weet zeker dat ik hem ooit weer ga zien.

Een week geleden heb ik deze laten zetten. Deze stond al jaren op de planning, maar is door alles wat er is gebeurt alleen maar meer passend geworden. Het is een Sarah J. Maas geïnspireerde tatoeage, maar het belangrijkste onderdeel eraan is toch wel de tekst. ‘You do not yield’ is ten eerste een zin die zowel in Throne of Glass als ACOTAR voorkomt en beiden in ontzettend heftige situaties voor mijn geliefde karakters.

Deze zin heeft geen perfecte Nederlandse vertaling, maar waar het eigenlijk op neer komt, dat met alle heftige dingen die zijn gebeurd, ik daar niet aan onderdoor mag gaan. Ik mag het niet opgeven. Dat is onacceptabel, zelfs al zijn er heel veel dagen dat ik niets anders wil dan dat. Ik weet dat Joost dat ook echt niet zou accepteren. Dus zelfs al is het moeilijk, ik blijf elke dag uit bed komen, werken en proberen te overleven. Mogelijk wordt dat ooit weer leven, maar dat zien we tegen die tijd wel.

De exacte SJM elementen van deze tatoeage leg ik binnenkort in een aparte blog uit. Ik ben benieuwd welke jullie al herkennen!