Elke dag valt het antwoord op deze vraag weer anders uit. Het gaat vaak niet slecht. Maar het gaat nooit echt goed. Ik merk dat de laatste tijd mijn mentale gesteldheid weer een stuk achteruit gaat, iets waar ik niet verbaasd over ben, maar wel gefrustreerd.
Ik heb iets met datums. Altijd al, en vooral in de positieve zin. Verjaardagen, jubilea etc. zijn dingen die vastgeroest zitten in mijn hoofd. Ik kan zonder erover na te denken vertellen dat de dag dat mijn leven veranderde 17 december 2016 was. Dat was namelijk de dag dat ik Joost voor het eerst in het echt zag op Dutch Comic Con Christmas edition en ik meteen wist, hij is de liefde van mijn leven. 3 dagen later hadden we onze eerste date en 6 januari 2017 kregen we een relatie. Die datums geven me nog steeds warme gevoelens. Maar momenteel is mijn datum fixatie een echt probleem.
Hoe ik het ook went of keert, de 13de van de maand voel ik altijd weer rechtstreeks in mijn ziel. En in maart zaten we alweer op de 11de keer van deze pijn. Wat betekent dat de volgende de dag is dat Joost een jaar is overleden. Een jaar. Hoe kan iets als 5 dagen en 5 jaar voelen? Ik heb het gevoel alsof er een volledig leven voorbij is, sinds hij er niet meer is en tegelijkertijd weet ik nog precies hoe ik zijn hand vast hield terwijl de doctoren alles deden om zijn hart weer aan het werk te krijgen. Hoe dichter we bij deze datum komen, hoe slechter ik merk dat het gaat. Ik droom regelmatig over de dood, op allerlei manieren. Ik slaap sowieso slecht en wordt de volgende keer weer vermoeider wakker dan de dag ervoor. Ik huil bijna dagelijks weer. Ik ben verstrooid en voel me veel boos. En machteloos. Een gevoel waar ik zo verschrikkelijk klaar mee ben. Het voelt alsof ik elke dag weer achteruit ga. Alsof ik me voorbereid op meer erge dingen op deze dag, wat bijna onmogelijk is, want hoeveel dingen kunnen er nu erger zijn dan je levenspartner verliezen?
Ik ben langs geweest bij de huisarts en heb nieuwe slaappillen gehad. Ik wilde eigenlijk zonder, maar het lukt gewoon echt niet. En ik hoop weer binnenkort bij een psycholoog te lopen, want mijn hoofd loopt over. Op dit moment voel ik me namelijk net Atlas die de wereld omhoog moet houden. Ik voel stress door alles en ik irriteer me er mateloos aan. Ik voel me als een last voor iedereen om me heen en dat wil ik niet, maar zet het maar eens uit. Ik word van mezelf al zo verdomd moe, ik snap niet hoe mensen het met me volhouden. Ik wil proberen mensen zo min mogelijk tot last te zijn, maar hoe harder ik mezelf probeer weg te trekken, hoe harder zij me naar zich toe trekken en dat waardeer ik enorm, maar ik voel me er ook zo schuldig over.
Als ik dit allemaal zo lees, denk ik inderdaad, nee, het gaat niet goed. Maar het is niet constant dit. Ik haal veel uit mijn werk. Ik heb er plezier en heb er de afgelopen tijd meer gelachen dan ik in maanden heb gedaan. Ik hou van de bibliotheek en hoop hier dan ook nog een flinke tijd te zitten. Ik heb vrienden die er altijd voor me zijn. Wanneer ik zeg dat het slecht gaat, rennen ze niet weg, maar vragen ze ‘wat kan ik doen?’ En vaak is dat niet veel, maar een lief berichtje of even samen een drankje doen, doet mij zo enorm goed. Ik ben een persoon vol liefde, maar ben ook iemand die liefde nodig heeft. Liefde is als zuurstof voor mij. En dat hoeft niet in de vorm te zijn van een romantische relatie, maar ook vriendschappen en familie. Ik haal daar energie uit.
13 april wordt een nare dag. Ik heb nog geen idee hoe ik door deze dag heen ga komen. Maar ik ga het doen. Want er is geen andere optie. Ik vecht al mij hele leven en dat zal ik blijven doen, voor mezelf, maar voor nu vooral voor hem. Maar ik hoop ooit een keer op een moment te komen dat het niet elke dag voelt als een gevecht. Dat ik niet opsta in de ochtend, vermoeider dan de avond ervoor. Dat ik op de een of andere manier vooruit zou kunnen zien dat ik op een punt ben dat ik niet tegenop elke dag kijk, maar juist uitkijk naar de toekomst. En dat is niet omdat ik Joost in mijn verleden wil achterlaten, maar omdat ik niet weet of ik dit de rest van mijn leven volhoud op deze manier. Zelfs al ben ik het niet, ik voel me zo intens alleen. Als een leegte, een stilte die oorverdovend is. En het is vermoeiend om je zo te voelen. Ik sleur mezelf momenteel door het leven heen en dat is echt een hatelijk gevoel.
Ik probeer zo veel mogelijk positieve dingen in mijn toekomst te plannen. Ik ga in mei weer een tattoo laten zetten. Ik heb een gigantische stapel Pokemon kaarten besteld waarvan ik elke dag een pakje ga open maken, zodat ik in de ochtend een beetje positieve motivatie heb in deze rottige maand. Ik ben van plan volgend jaar de Japan reis te maken die Joost en ik al van plan waren. En het is ontzettend fijn dat ik dit kan, maar ook dat is allemaal tijdelijk. Ik hoop dat ik weer op een punt kan komen dat ik uit kan kijken naar de volgende dag, niet omdat ik iets heel specifieks heb staan, maar omdat ik het leven daadwerkelijk weer leuk vind. Want nu? Nu zijn er momenten dat ik mijn leven haat.
Sorry dat dit geen vrolijke update is. Geloof me, ik zou ook willen dat het beter ging. En ik probeer het wel. Ik probeer me te richten op de positieve dingen en de leuke dingen in de toekomst, maar als je elke keer weer klap na klap krijgt, wanneer is het dan het punt dat het niet meer lukt om overeind te komen? Ik wil niet op dat punt komen, dus ik hoop snel weer hulp te krijgen. En tot die tijd hou ik me vast aan de leuke tijdelijke dingen. Want veel tijdelijke dingen kunnen weer een lange tijd overbruggen. En ik weet dat ik terecht kan bij vrienden en familie, een luxe die soms voelt als niet verdiend, maar waar ik ontzettend veel aan heb.
Ik hoop dat jullie op 13 april weer even stil staan bij Joost. Denk aan zijn gekke foto’s, aan zijn enthousiasme, zijn liefde voor slagroomvla en appeltaart, zijn liefde voor de medemens en zijn warmte. Hij verdient het dat er aan hem gedacht wordt. Hij hield ook van de aandacht, dus gun hem je liefde en lach. Lach naar boven en ik weet zeker dat hij met zonnestralen terug naar beneden lacht. Want hij is en zal altijd een zon zijn.
Dit jaar was een klote jaar. Ik kan het heel mooi gaan omschrijven, maar dat is gewoon hoe het is. Begin april zaten Joost en ik een vakantie te boeken en hadden we het gevoel samen de wereld aan te kunnen en een week later waren we hem kwijt. Er zijn nog steeds heel veel momenten dat ik dit niet kan beseffen en ik ontzettend kwaad ben op de wereld. Ik kan dit bericht ook heel makkelijk ontzettend zwaar en verdrietig maken, maar dat wil ik niet.
Ik ben gewend dat als er iets met me gebeurt, dat er maar één persoon is die er voor me is, en dat ik dat zelf ben. Maar door Joost heb ik de afgelopen jaren vrienden voor het leven gemaakt, een familie extra erbij gekregen, waar ik echt niet meer zonder kan en wil en me laten zien dat de wereld ontzettend mooi kan zijn. En het is een stuk moeilijker om die schoonheid te zien zonder Joost, maar ik probeer het wel, want dat zou hij gewild hebben. Joost was iemand die 48 uur in 24 uur stopte, die zo graag wilde leven en – zelfs als alles tegen zat – positief bleef. Ik kan en mag het niet opgeven, dat kan ik niet maken tegenover hem. Dus probeer ik door te gaan. Maar in alles wat ik doe, draag ik hem met me mee. Voor altijd. Of het nu de tattoos op mijn lijf zijn in het teken van hem, of de wijze dat ik naar de wereld kijk, hij is daar. Dus ik probeer, hoe moeilijk het ook is, met dankbaarheid op dit jaar terug te kijken.
Ik ben dankbaar naar mijn beste vrienden Stef en Cindy, die altijd bij mijn zijde staan, op goede en slechte momenten. Vandaag gaan we samen het nieuwe jaar in, en hoe erg ik er ook tegenop zie, ik ben dankbaar dat het met jullie is. Ik ben dankbaar naar mijn schoonfamilie, waar ik ontzettend veel bij ben geweest dit afgelopen jaar. Zij hebben dit jaar op zo veel manieren voor me klaar gestaan en we hebben samen een hoop gelachen en gehuild. Ik hou zielsveel van ze, ja, zelfs van mijn zwager ;). Jullie zijn mijn appeltaart van hoop.
Ik heb een hoop mensen er vandoor zien gaan, die het verdriet niet aan kunnen en dat begrijp ik, maar ik heb ook gezien wie mijn echte vrienden zijn, zoals Sharon en Cathelijne, love jullie allebei. En ook mensen die in eerste instantie vrienden van Joost waren, zijn dit jaar zo veel closer met me geworden, zoals Marielle, Laura en Anouk. Ook daar ben ik jullie en Joost heel dankbaar voor. En iemand die een aparte mention verdient is toch echt wel Eline, die dit jaar above en beyond is gegaan voor me. Die potverdorie een veiling achter mijn rug heeft opgezet om mij te helpen en waar ik zo veel mee gelachen en gehuild heb. Je bent een gestoord kind en ik hou van je.
En sowieso wil ik iedereen bedanken die mee heeft gedaan aan de veiling. Of het ging om dingen doneren of dingen kopen. Het feit dat jullie zo veel moeite hierin staken voor ons, is nog steeds een bizar concept voor me, maar ook iets waar ik heel veel warmte uit haal.
Ik ben nog zo veel meer mensen dankbaar. Je weet wie je bent, dankjewel.
Sinds Joost heb ik eindelijk geleerd om naar de toekomst te kijken, maar sinds hij er niet meer is, is dat makkelijk gezegd dan gedaan. Want hij was mijn toekomst. Dus ik probeer in stapjes vooruit te kijken. Ik wil vanaf volgend jaar wat zelfstandiger worden. Ik heb altijd heel erg op anderen geleund, maar wil wat sterker op eigen benen staan. Ik heb sinds deze maand een nieuwe baan, waar ik echt enthousiast over ben, en dat gevoel is heel fijn om te hebben. Ik wil lichamelijk ook sterker worden, dus daar ga ik komend jaar harder aan werken.
Volgend jaar is ook het jaar dat ik Joost zijn boek wil uitbrengen. Sinds ik mijn nieuwe baan heb, heb ik meer tijd en ruimte om hieraan te zitten en dat vind ik zo enorm fijn. Ik ga inhoudelijks niks aan het verhaal veranderen, maar het alleen wat meer versimpelen en verduidelijken, aangezien het een kinderboek is. En dan hoop ik dat er een uitgeverij is die het uit wil brengen, want hij verdient het om dit boek in de winkel te hebben liggen. Ook ga ik plannen maken voor mijn reis naar Japan in 2024. Hier was Joost al druk mee bezig en ik vind het heel fijn dat ik straks de reis kan maken die we samen heel graag wilde maken.
Het gaat niet goed me, allesbehalve, maar ik had 8 maanden geleden echt niet verwacht dat ik hier nu zou staan. Ik ben trots op mezelf dat ik langzaamaan probeer stapjes vooruit te nemen. En dat betekent niet dat ik hem achterlaat, maar hem juist met me meedraag. Het betekent dat ik in alles wat ik doe, altijd denk aan wat hij zou doen, hoe hij op iets zou reageren of met iets zou omgaan. En dat zal ik ook altijd blijven doen, want hij is en blijft de liefde van mijn leven.
2022 was een klotejaar en dat zal 2023 ook zeker zijn. Het idee dat we een jaar ingaan waar hij niet meer in zit is een onmogelijk besef, maar daardoor kunnen we niet anders dan zijn denkwijze meenemen. Zorg voor elkaar. Probeer het goede te zien in alles en iedereen. Lach, zo veel als dat je kan. En speel Pokemon, dat zou hij 100% zeker gezegd hebben nu.
Ik wens ook niemand meer een gelukkig nieuwjaar, want dat voelt zo beladen. Ik wens jullie dus allemaal veel liefde en mooie momenten toe in het nieuwe jaar. En wanneer je het nieuwe jaar in gaat, kijk dan ook even naar boven en lach, want dat zou hij zo graag zien.
Dankjewel iedereen.
Er zijn een aantal mensen die zich afvragen wat mijn tatoeages nu eigenlijk betekenen en ik dat leg ik met plezier graag aan jullie uit.
Mijn allereerste tatoeage heb ik jaren geleden gezet en is geïnspireerd op Alice in Wonderland. Iedereen die mij goed kent, weet dat ik een enorme fan ben van Wonderland. Ik vind het bizarre er zo tof aan en vind het ook heerlijk hoe verschillende schrijvers er weer iets totaal anders van maken. Het basis idee blijft altijd hetzelfde, maar Wonderland is een wereld zonder grenzen, en geeft veel creatieve vrijheid en dat heeft me altijd enorm aangetrokken.
Op 10 april hadden Joost en ik het nog over matching tatoeages. Dit wilde we al jaren, we kwamen er alleen nog niet over uit wat dan precies. Een puzzelstukje vond hij te cliché (snapte ik ook wel), maar ook Link en Zelda zetten kwam er niet doorheen (snapte ik niet ;)) En ineens kwam dit onderwerp weer op. Ik had aangegeven bij Joost van weet je, dan besluit jij het maar. En toen kwam hij met het idee van een rog en ik was meteen verkocht.
Al jaren vind ik roggen ontzettend leuk. Zo gracieus aan de bovenkant, maar derpy aan de onderkant. Joost wist dit, waardoor we vaak samen naar dierentuinen en aquaria gingen. En ook hij werd er helemaal dol op. We besloten ook elke keer een rog knuffel te kopen als we bij een aquarium waren geweest. Rare figuren dat we zijn, hebben deze ook allen een naam. Onze hoofdrog, waar het allemaal mee begon, heet Lub, en we hebben nog een Libby, een Lubina, Lubster en meer. Natuurlijk ligt één van deze ook bij hem in het graf. Dus toen hij met het idee aankwam om een rog te zetten, wist ik dat ik dit meteen wilde doen. 3 dagen later is hij overleden.
Ik heb toen de tattoo studio Tattoo Garden een berichtje gestuurd. Ik had al een afspraak bij hen staan voor juli. Ik ging er niet vanuit dat de tatoeërster waar ik groot fan van was daar tijd voor zou hebben, want ik wist dat ze tot zeker augustus volgeboekt zat, maar ineens was er de dag na de begrafenis om 10 uur s’ochtends een plek vrij gekomen. Dat vond ik heel speciaal. Als een soort teken van Joost dat dit een goede zet was. Samen met één van mijn beste vriendinnen @AcourtofImagination ben ik daarnaar toegegaan en ben ik nu een prachtige tatoeage rijker.
Wat ook heel speciaal was. Toen ik getatoeerd werd, kwam er een vrouw bij ons staan vol met tekst tattooeages. Maar er was er één die heel erg opviel, omdat hij veel feller was dan de rest. En de tekst was: DRINK WATER. Nou zou je denken, ok. Maar Joost zat altijd achter me aan dat ik meer moest drinken. En ook, bij elk klein kwaaltje die ik had, zat hij van, ja je moet meer water drinken. Joost zou nooit zijn aanwezigheid tonen met een vlinder of iets dergelijks, maar zo’n passief agressieve boodschap van ‘zelfs al ben ik er niet meer, je moet nog steeds meer water drinken!’ paste perfect bij hem, dus ik vond dat wel ontzettend mooi.
Daarnaast heb ik nog een andere tattoo gezet, namelijk de tekst ‘hope;’. Dit idee kwam ineens in mijn hoofd op en heb ik toen in een week tijd laten zetten. Joost zijn favoriete boek was natuurlijk de Appeltaart van Hoop. En ook na de begrafenis hoorde we zoveel mooie, hoopvolle dingen. Het woordje Hoop bleef hierdoor heel erg hangen.
Ik heb deze laten zetten met het idee van, soms is het moeilijk om hoop te houden, maar deze herinnert me eraan dat ik dit moet blijven doen. de ; is met het idee van, officieel is ons verhaal gestopt, maar hij is niet voorbij. Ik zal hem altijd in alles met me meedragen en ik weet zeker dat ik hem ooit weer ga zien.
Een week geleden heb ik deze laten zetten. Deze stond al jaren op de planning, maar is door alles wat er is gebeurt alleen maar meer passend geworden. Het is een Sarah J. Maas geïnspireerde tatoeage, maar het belangrijkste onderdeel eraan is toch wel de tekst. ‘You do not yield’ is ten eerste een zin die zowel in Throne of Glass als ACOTAR voorkomt en beiden in ontzettend heftige situaties voor mijn geliefde karakters.
Deze zin heeft geen perfecte Nederlandse vertaling, maar waar het eigenlijk op neer komt, dat met alle heftige dingen die zijn gebeurd, ik daar niet aan onderdoor mag gaan. Ik mag het niet opgeven. Dat is onacceptabel, zelfs al zijn er heel veel dagen dat ik niets anders wil dan dat. Ik weet dat Joost dat ook echt niet zou accepteren. Dus zelfs al is het moeilijk, ik blijf elke dag uit bed komen, werken en proberen te overleven. Mogelijk wordt dat ooit weer leven, maar dat zien we tegen die tijd wel.
De exacte SJM elementen van deze tatoeage leg ik binnenkort in een aparte blog uit. Ik ben benieuwd welke jullie al herkennen!
Het is een bizarre tijd geweest. Begin april zaten Joost en ik nog vakanties te plannen naar Londen en Gent en 13 april was hij overleden. We zijn nu zo’n twee maanden verder en het is nog steeds een onmogelijk iets om te bevatten. De wereld is een prachtig persoon verloren en ik ben mijn levenspartner kwijt. We waren alles al van plan, trouwen, kinderen, alles. We waren nooit uit elkaar gegaan.
Deze afgelopen weken zijn niet anders te beschrijven als hels. Sinds kort ben ik weer aan het werk, om maar het ritme erin te houden van opstaan, om niet maar constant op bed te blijven liggen. Daarbij krijg ik ook hulp van een psycholoog. Ik probeer me op allerlei fronten bezig te houden en ik heb veel lieve vrienden en een fantastische schoonfamilie die daarin helpen. Maar elke dag doet het pijn, en dat zal het ook altijd blijven doen. Dus wat nu?
Nu ga ik stapje voor stapje door. Want dat moet. Joost heeft altijd zo hard geleefd. Als er iemand wilde leven, was hij het wel. Dus ik ga door. Hoe moeilijk het ook is. Vooruit kijken is haast niet te doen, maar ik probeer het wel. Ik heb twee tatoeages laten zetten, die beiden zijn gericht op Joost en dat vind ik heel fijn. Zo draag ik hem letterlijk altijd bij me. De exacte uitleg van beiden zal ik binnenkort een blog van plaatsen.
Over een paar weken is het Yaltival, een festival dat onder andere ik organiseer. Deze had nooit bestaan zonder Joost, dus natuurlijk zal hij daar ook geëerd worden. De lieve Sarah Moore Fitzgerald komt ook, Joost zijn favoriete auteur, om te praten over Joost en de impact die hij en bloggers maken op schrijvers. Dit soort dingen maken het leven toch weer een beetje waard. Het gaat zo ontzettend mooi worden.
De dag daarna vertrek ik op vakantie. Ik ga naar Aruba, een land waar Joost nooit naartoe zou gaan. Voor de mensen die het niet weten, Joost kon niet zweten. Dus naar een land gaan waar het constant rond de 30 graden is, was een absolute no-go voor hem. En dat is precies de reden dat ik ga. Één van mijn beste vriendinnen woont daar tot eind dit jaar en samen gaan we even weg van alles, en dat is heel fijn. Maar natuurlijk heb ik Joost altijd bij me, want ik ga daar ook scuba diven, in de hoop roggen te zien. Die kans is heel klein, maar ik zie Joost er wel voor aan om daar ineens ook weer in op te dagen, dus ik ga de poging wel wagen. Ook ga ik daar aan zijn boek werken, want die is zo belangrijk.
Ook mijn bookstagram ga ik weer langzaam mee beginnen. Dat zal sowieso met ups en downs gaan. Ik heb een aantal keer gezeten van, moet ik er niet mee stoppen? Hoe kan ik nu blij foto’s van boeken maken? Zonder mijn lieve Joost was ik hier überhaupt nooit mee begonnen, maar het is wel iets van mijzelf. Joost en ik hebben samen natuurlijk een gigantische boekenkast, maar onze boek focussen waren vaak totaal anders. Hij zou me een keiharde schop onder mijn reet geven als ik zou stoppen met iets wat me altijd zo veel plezier heeft gegeven. Joost heeft ontzettend veel mensen geraakt en gemotiveerd om boeken te lezen, en ik wil daar graag mee door blijven gaan. Voor mezelf, maar net zo goed ook voor hem. Daarbij begin ik langzaamaan weer ook echt te lezen en merk dat het fijn is om even te ontsnappen in een goed boek. Dus juist nu is bookstagram heel fijn. Ook met hoeveel liefde jullie hebben getoond toen Joost net was overleden, daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Bookstagram is een plek waar ik me thuis voel en waar Joost en ik samen in zaten, dus dat doorzetten is ook een connectie tot hem, en dat is nu op dit soort momenten heel fijn.
Hoe nu verder, geen idee, maar ik weet dat het ontzettend moeilijk gaat worden. Maar wat ik wel weet, is dat ik ga proberen wat meer zoals Joost te zijn. Voor mensen klaarstaan. Niet iets goeds doen om er iets van terug te verwachten. En vooral, mezelf zijn. Want ik denk dat we allemaal wel een voorbeeld kunnen nemen aan Joost. Er zijn weinig mensen zo in en in goed als dat hij was. Dus laten we allemaal een klein beetje meer zoals Joost zijn en zo de wereld een stukje mooier en kleurrijker maken.
