‘Word volwassen, Eve Brown’ van Talia Hibbert gaat over Eve, de wildste van de drie zussen Brown. Hoe ze ook haar best doet om alles goed te doen, het gaat altijd mis. Wanneer ze een dure bruiloft van iemand verpest, wordt het haar ouders te veel. Tijd dat Eve volwassen wordt! Ze solliciteert bij de bed & breakfast van Jacob Wayne, maar hij ziet dat niet zitten. Totdat Eve hem aanrijdt met haar auto en hij zijn arm breekt. Binnen no time is Eve zijn leven binnengedrongen. Hoe meer tijd ze met elkaar spenderen, hoe dichter ze naar elkaar toe groeien.
Ik heb enorm genoten van zowel deel 1 als deel 2 van de Brown Sisters serie. Één van de redenen waarom ik zo fan ben van deze serie, is omdat de personages zo realistisch geportretteerd worden. Vaak heb je in romance boeken dat je een vrouw hebt met problemen en de perfecte man die haar komt redden, maar in deze boeken zijn beide personages flawed en hebben ze niet-typische problemen. Bijvoorbeeld Red, in deel één , werd fysiek en geestelijk mishandeld door zijn ex. Iets wat je in verhalen vaak bij vrouwen ziet gebeuren, maar niet specifiek bij mannen. Ik keek er dan ook naar uit om te zien wat Talia met dit deel zou doen, vooral omdat er ook een autisme aspect in zit, iets waar ik zelf graag meer aandacht voor zie.
Op het begin vond ik Eve ontzettend irritant. Ze geeft snel op en ziet niet de consequenties van haar ouders, aangezien haar ouders toch wel altijd een valnet voor haar hebben. Maar hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je begrijpt hoe haar persoonlijkheid is ontstaan en gaat ze een enorme groei door. En dit is zeker wel deels dankzij Jacob, maar vooral doordat ze leert weer op zichzelf te vertrouwen. Van de drie Brown sisters is Eve zonder twijfel degene die het meest groeit door het verhaal heen, iets wat ik altijd enorm belangrijk vind in boeken. Ik heb Eve daardoor ook zeker in mijn hart gesloten en weet zeker dat ik – als ze een echt persoon was geweest – het enorm goed met haar had kunnen vinden.
Jacob was precies wat ik van Talia had gehoopt dat hij zou zijn. Al vroeg in het verhaal wordt er vermeld dat hij autisme heeft, en helaas heb ik al meerdere keren gelezen in boeken dat een personage (vaak een bij personage) autisme had en dat dit de hoofdpersoon natuurlijk heel erg in de weg zat, een verhaallijn die ik echt bloedirritant vind. Gelukkig (en tegelijkertijd als verwacht) is Jacob totaal niet zo geschreven. Autisme betekent namelijk helemaal niet dat iemand ineens incompetent is, vaak kan het ook nog eens het exact tegenovergestelde zijn, namelijk. Jacob is een heerlijk koppig persoon met zijn eigen Bed en Breakfast die totaal niet kan koken, maar wel ontzettend goed is in het netjes onderhouden van de business. Op het begin dacht ik echt, hoe kunnen deze twee personen in hemelsnaam goed samen werken, maar Jacob brengt het efficiënte en de liefde door zijn werk heel netjes en precies te doen en Eve is daarentegen vooral heel warm en liefdevol en legt de focus op de ervaring goed maken voor de gasten.
Het verhaal begint als een goede enemies to lovers/ grumpy x sunshine en als er een trope is waar ik goed op ga, is het dat wel. Hoe goed de verloop gaat van tegen elkaar bikkelen uit irritatie tot juist bikkelen tegen elkaar uit liefde is ontzettend soepel. Ik heb alweer bij een aantal scenes hardop gelachen, wat voor mij automatisch al een pluspunt is. Een aspect waarvan ik vermoed dat mensen er tegenaan kunnen vallen, is dat ze ontzettend snel van elkaar leuk vinden naar houden van gaan. Ik kan dit enigszins begrijpen, want het is inderdaad wel snel, maar zowel Jacob als Eve denkt hier uitgebreid over na, of dit niet een aspect is van de chemie tussen de lakens, of dat het daadwerkelijk zo is. Ik ben zelf iemand die in een gelijkende situatie heeft gezeten. Ik heb na nog geen 2 maanden al gezegd dat ik van mijn partner hield, en toen hadden we elkaar pas 5 keer in het echt gezien. Soms weet je het gewoon en ik vind dat dat hierin goed uitgelegd is en duidelijk gemaakt is dat dit geen whirlwind romance is, maar écht.
Natuurlijk heeft elk boek van Talia een beetje hetzelfde draaiboek. Twee personages waar eerst een soort probleem tussen is, ze groeien naar elkaar toe, ze worden verliefd, er komt een dramatische climax en daarna wordt het opgelost. De climax is een element dat ik altijd erg interessant vindt, en ik merkte in de vorige delen dat deze soms nogal erg makkelijk zijn. In dit geval was dat ook wel een beetje, maar vond ik het wel beter uitgewerkt. Ik zal geen details geven, want spoilers, maar ik vond de beredenering van Jacob wel erg logisch, wetende hoe zijn jeugd in elkaar zit en hoe mensen vaak met hem om zijn gegaan. Er was geen enkel moment dat ik dacht, o jee, dit komt echt niet meer goed, maar vond hem wel goed beredeneerd.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de romantische scene na de climax net iets té veel van het goede vond. Romantisch oké, maar dit voelde voor mij net een beetje te overdreven. Zowel deel één als twee had een specifieke romantische liefdesuiting scene, maar deze duurde me denk ik net iets te lang. Dit is wel echt persoonlijke smaak, maar aangezien ik dit bij de eerste twee delen helemaal niet zo had, wilde ik het toch wel benoemen, omdat ik me afvroeg of jullie mogelijk hetzelfde hadden.
Ik vond dit laatste deel in de Brown sisters een ontzettend goede afsluiter van deze topserie. Ik denk ook dat drie precies het juiste aantal hiervoor was. Eve en Jacob zijn een duidelijk voorbeeld van een koppel dat in basis heel anders is, maar elkaar daardoor juist heel goed aanvullen. Ik heb weer een hoop afgelachen en ben blij dat Talia Hibbert een autistisch personage op de juiste manier heeft verwerkt. Zeker een aanrader voor de romance liefhebbers, met op momenten wat meer diepgang.
9/10
Geschreven door Alexandria Bellefleur
Uitgegeven door Zomer en Keuning
Olivia’s leven loopt niet volgens plan. Ze is bijna dertig, gescheiden, en het voelt niet alsof ze echt heeft geleefd. Dan ontmoet ze Margot via een datingapp. Margot is niet op zoek naar liefde, maar naar casual hook-ups en Olivia lijkt de perfecte kandidaat. Olivia is echter niet de enige die nieuwe ontdekkingen doet. Hoe meer tijd ze met elkaar spenderen, hoe leuker het wordt. Durft Margot zich kwetsbaar op te stellen en een relatie te beginnen?
Van alle drie de delen in de ‘written in the stars’ keek ik het meest uit naar deze! Vanaf het moment dat Margot op kwam dagen in de boeken, was ik meteen dol op haar. Ze is cynisch en grofgebekt, maar tegelijkertijd ontzettend beschermend en liefdevol tegenover haar vrienden. Ik was ontzettend benieuwd wie daar tegenover zou komen te staan.
En daar is Olivia! Ik vond haar erg interessant, omdat ik ook mezelf erg in haar herken. Een people pleaser, altijd maar anderen voorop stellen, zelfs al zijn ze op momenten flink toxic. Maar ook ontzettend zorgen makend en de gezondheid van een ander altijd voorop stellen. Ze past ontzettend goed bij Margot, omdat ze elkaar juist zo goed complimenteren. Margot zorgt ervoor dat Olivia meer aan zichzelf denkt en Olivia zorgt ervoor dat Margot zichzelf wat meer open stelt.
Er zitten een paar prachtige scenes in dit boek. Ik ga geen details geven, maar de kat en de vibrator? Ik kwam niet meer bij. Het is zo heerlijk om een boek te lezen dat je hardop laat lachen, dat heb je niet zo vaak meer. Dat legt ook de relatie tussen deze twee zo goed uit. Ze kennen elkaar al van vroeger, waardoor ze al snel goed op elkaar ingespeeld zijn en ze al snel verder komen in hun relatie.
Natuurlijk, zoals je typische Alexandria Bellefleur, zat er ook goede spice in. En ik denk dat deze wel mijn favoriet van de drie is daarin. Vooral juist door de opbouw. Ze hebben van minuut 1 al veel aantrekkingskracht, en met goede reden. En wanneer het dan eenmaal tot ontploffing komt, wordt dit dan ook goed uitgeschreven. Zou zeker die airco een standje hoger zetten, want in deze warmte krijg je het alleen maar warmer. Ik ben zelf ook altijd wel een liefhebber van de jaloerse types die dan gaan appen terwijl de ander in gesprek is met berichten die een ander dan zéker niet moet lezen.
Er waren wel twee dingen waar ik een beetje tegenaan liep. De eerste is meer een persoonlijke preference, die ik dan ook geen invloed laat hebben op de recensie. Ik vond het een beetje irritant hoe de twee koppels ineens erg op elkaar gefocust waren, waar Margot overduidelijk wel moeite mee had. Ze heeft het gevoel dat ze zich moet aanpassen en is bang haar vrienden te verliezen, wat ook heel logisch is. Maar het voelde daarom op momenten wel alsof ze een partner móest hebben. Terwijl ik zelf denk dat iemand als Margot juist een heel sterk aseksueel karakter zou zijn. Iemand die voor vrienden door het vuur gaat, maar ook erg onafhankelijk is. Ik vind de relatie tussen haar en Olivia geweldig, maar had het ook wel interessant gevonden als Alexandria wat meer uit haar comfort zone was gestapt en deze focus had genomen. Want liefde tussen vrienden is net zo belangrijk als de liefde tussen partners. En met de geweldige vriendschappen die zij heeft, zou dat zeker gewerkt hebben.
Ik vond het wel een beetje jammer dat de grote climax/confrontatie eigenlijk niet zo groots was, waar dit in deel één en twee toch wel een stuk meer was. Het was wel erg goed voor Olivia en bepaalde acties die ze uitvoert zijn fantastisch, maar je hbt nergens het gevoel dat er daadwerkelijk even hun relatie haaks zou kunnen lopen. Ik hou er zelf wel van als dit toch wat grootser is. Misschien is dat een romance preference, want natuurlijk hou ik van de gelukkige eindes, maar toch vind ik zelf dat er niks mis is met een beetje spanning. En dat gevoel had ik niet dit boek.
Dit boek is een goede afsluiter van een fantastische queer romance serie. Ik vind het heerlijk hoe goed deze boeken geschreven zijn en dat er meer van dit soort queer romance boeken op komen dagen. Al helemaal met de goede halte aan spice die erin verwerkt worden. We worden aan het einde van dit boek nog getrakteerd op een toekomstbeeld van alledrie de koppels, wat het alleen maar een beter einde maakt. Margot & Olivia is zeker een aanrader voor alle liefhebbers van (queer) romance die ook zeker niet schuw zijn voor een goede dosis – goed geschreven – spice. Ik ga alle zes de karakters zeker missen, maar in deze zomermaanden ga ik ze zeker nog vaker lezen. Ik zet alvast de airco een stukje hoger…
8/10
Geschreven door V.E. Schwab
uitgegeven door Best of Fantasy
Er zijn een paar dingen die de tienjarige Olivia zeker weet: ze heeft geen familie, geen stem en één groot geheim. Als ze kon praten, zou ze het vooral willen hebben over de ouders die ze nooit heeft gehad, en hoe ‘anders’ ze zich voelt dan de andere meisjes in het weeshuis. Maar zelfs mét een stem zou Olivia zwijgen over de schimmen en wezens die alleen zij kan zien. Het enige wat haar leven draaglijk maakt, is het dagboek van haar verdwenen moeder, Grace. Ze brengt haar dagen door met het ontcijferen van haar moeders laatste boodschap, maar het lijken wel de woorden van een vrouw die haar grip op de werkelijkheid aan het verliezen is. De laatste zin luidt: ‘Alles komt goed, Olivia, zolang je maar wegblijft van Gallant.’
Dan ontvangt het weeshuis een brief van Olivia’s oom, die haar uitnodigt om zich te herenigen met de rest van haar familie op zijn immense landgoed. Het enige probleem? Het is precies de plek waar haar moeder haar tegen wilde beschermen: Gallant. Maar wat kan er nou zo erg zijn aan een huis? Natuurlijk zal Olivia gaan, vastbesloten om meer over haar verloren familie en haar moeder te weten te komen. Maar elke familie heeft een duistere kant; zo ook de bewoners van Gallant.
Dit boek is een van de nieuwste pareltje dat is uitgekomen bij Best of Fantasy en ziet er weer fantastisch uit! De cover, de artwork, de stenciled edges, hij is gewoonweg prachtig! Daarbij is het ook geen dik boek, wat ik ook wel fijn vond, al helemaal omdat het een standalone is. Dus ik begon de reis van dit boek dan ook met veel plezier.
Olivia is een personage dat overduidelijk is gemaakt door V.E. Schwab. Ze is uniek, met ontzettend veel lagen. Ze komt totaal niet over als een jong meisje, maar ook weer wel. Het boek had geen kinderlijke vibe, maar was tegelijkertijd ook overtuigend met een jong hoofd personage.
Het verhaal is fantastisch. Het is niet de eerste keer dat we gelezen of gekeken hebben naar gespiegelde werelden die ieder anders zijn, maar toch geeft V.E. Schwab er een frisse, nieuwe draai aan. Over elke pagina is, net als bij Addie LaRue, goed over nagedacht. Het verschil tussen tekst en beeld, maar ook weer de overeenkomsten die je, hoe verder je in het verhaal komt, steeds beter kunt begrijpen. Ik geniet er ook enorm van hoe ze het verhaal zo heeft geschreven dat precies in het midden het dagboek aan bod komt en zo veel meer duidelijkheid geeft.
De personages naast Olivia zijn wel interessant, maar niet enorm. Matthew krijgt wel een wat diepere laag hoe verder je in het boek komt, maar hij had makkelijk vervangen kunnen worden door een totaal ander personage. Ook Hannah en Edgar voelen meer als opvul personages dan dat ze echt een toegevoegde waarde hebben. Dit vond ik wel jammer, maar ook wel weer logisch, omdat de focus wel duidelijk op Olivia ligt.
Het verhaal is spannend en houd je op het puntje van je stoel. Ik had op een bepaald moment het gevoel dat ik doorhad waar het heen ging, maar dit bleek later niet zo te zijn. Normaal vind ik het leuk om verrast te worden, maar helaas was dat niet het geval, het was juist teleurstellend. Je bouwt het hele boek naar een climax toe en wanneer je denkt, yes! Dit is het! wordt het juist enorm snel afgesloten. Dit vond ik erg jammer. Het voelde voor mij persoonlijk als afgeraffeld en dat terwijl er zo veel elementen waren die wezen naar een ontzettend tof einde. Ik zag dit boek makkelijk één van mijn favorieten worden van dit jaar, maar dat heeft het einde voor mij helaas wel verpest. Mijn verwachtingen waren enorm hoog na Addie en helaas heeft dit boek dat niet waargemaakt.
Dit boek is prachtig met het potentieel om een fantastisch boek te zijn. Dit was het voor 2/3 van het verhaal wel, maar wanneer je dicht bij het einde komt, voelt het alsof het boek snel afgesloten moest worden en dat er daarom werd gekozen voor het makkelijkste einde. Mocht je nou benieuwd zijn naar hoe ik het einde voor me zag, klik dan de spoiler hieronder open!
Als je houdt van een duister verhaal dat ontzettend goed geschreven is, dan is dit echt wel iets voor jou. Hopelijk kun je dan beter door het einde heen kijken dan ik dat kon.
7/10
Ik heb dus zelf ander einde beschreven hieronder, hoe ik het graag anders had gezien. Ben benieuwd hoe jullie hierin staan!
De eerste keer dat Olivia op de ‘omgekeerde’ Gallant arriveert, voelt ze zich veel meer thuis. Dit komt natuurlijk doordat haar vader daar deel van was. Ze heeft magische krachten om dieren en planten weer tot leven te wekken daar. Ze kan zelfs de schaduwen van de ‘Dood’ overnemen. Dit gaf mij meteen het gevoel dat Olivia thuis hoort in de omgekeerde Gallant.
In het originele einde wordt de Dood teruggedreven, is Matthew dood en neemt Olivia zijn werk over. Wat eigenlijk betekent dat er niets is verandert, alleen dat er een vervanging is voor de originele Prior. Dat vond ik een vreemde keuze voor einde.
Ik had het juist mooi gevonden als Olivia om de Dood te verslaan de baas wordt van de omgekeerde Gallant. Dat de enige manier is om hem te verslaan is om zijn plek over te nemen. En dan kan ze de omgekeerde Gallant nieuw leven in blazen en daar wonen. Ze zou alleen zijn en dat wil ze natuurlijk niet, maar Matthew zou nog aan de andere kant zijn en ze zouden samen kunnen leven als de leiders van beide gronden. Er is een bepaald moment waarop Olivia zegt dat ze heeft besloten nooit dood te gaan. Hoe mooi zou het dan zijn dat zij daar voor altijd leeft.
En misschien wordt ze juist na een bepaalde tijd wel gek en duister, waardoor het verhaal opnieuw begint, maar dan met haar als slechterik. Ik snap dat dat nog wel vergezocht is, maar ik had iets in die trant een heel stuk interessanter gevonden dan: ‘de dood is vrij, maar is wel echt binnen een pagina weer teruggedrongen naar de omgekeerde Gallant en alles begint weer opnieuw, maar in plaats van Matthew is het Olivia. Hoe denken jullie hierover?
Geschreven door Alice Oseman
Uitgegeven door Best of YA
Georgia is nog nooit verliefd geweest en ze heeft ook nog nooit iemand gekust – maar als fanfic-geobsedeerde romanticus weet ze zeker dat ze ooit iemand zal vinden. Als ze met haar beste vrienden Pip en Jason naar de universiteit gaat, is Georgia klaar om de liefde te vinden. En met haar extraverte kamergenoot aan haar zijde en een plaats in de Shakespeare Society, lijkt haar tienerdroom steeds dichterbij te komen. Maar door haar romantische plan drijft ze steeds verder van haar vrienden af. Ze vraagt zich af waarom liefde zo gemakkelijk lijkt voor anderen, maar niet voor haar. De woorden die ze naar haar hoofd geslingerd krijgt – aseksueel, aromantisch – maken Georgia onzekerder dan ooit over haar gevoelens. Is ze voorbestemd om liefdeloos te blijven? Of is ze al die tijd op zoek geweest naar het verkeerde?
Ik ben echt een enorm grote fan van de Heartstopper boeken, dus toen ik hoorde dat Best of YA ook haar novelle ging vertalen, was ik al meteen ontzettend enthousiast! Toen ik hoorde over het verhaal, wist ik ook dat dit er één is die ontzettend belangrijk is voor de jeugd. In het Engels zijn er wel wat, maar ik het Nederlands zijn er – helaas – nog weinig boeken over aseksualiteit. Ik heb mezelf er in de afgelopen jaren wel over ingelezen, maar een boek vanuit een aseksueel personage had ik nog niet gelezen, dus ik kon niet wachten om in dit boek te duiken!
Wanneer we denken aan liefde, denken we over het algemeen wel rechtlijnig, namelijk in liefdesrelaties, maar liefde is zo veel meer dan dat en dat bewijst dit boek zeer zeker wel. Dit boek is een ode aan de liefde. Zowel in relatievorm als de liefde van vriendschappen.
Georgia is een ontzettend interessant personage, omdat we haar op het begin zien als iemand die dol is op romance en niet kan wachten tot haar liefdesverhaal begint. Door het boek heen wordt ze steeds wanhopiger en pakt ze elke strohalm aan om maar verliefd te worden, ongeacht de consequenties. Er zijn meerdere momenten dat je haar door elkaar wil schudden en wil zeggen, kijk om je heen! Maar tegelijkertijd is het ook zo ontzettend begrijpelijk. Kijk naar de omgeving waarin we opgroeien, niks is gericht op aseksualiteit. Ook vanuit familie wordt ons bijna letterlijk verteld dat we niets zijn zonder een relatie. Wie heeft er ook al 1000 keer gehoord van een familielid wanneer je eindelijk eens aan een relatie gaat? Dit maakt Georgia een enorm realistisch personage waarvan je niets liever wil dan haar in je armen sluiten en zeggen dat het goedkomt, hoe moeilijk het soms ook gaat zijn.
Naast Georgia was Rooney wel echt mijn favoriet. De gelaagdheid van haar personage is zo uitgebreid en elke stap in de goede richting die ze zet, geeft je zo’n warm gevoel. Hoe meer je over haar ontdekt, hoe beter je haar acties begrijpt. Ook bij haar had ik regelmatig momenten dat ik haar door elkaar wilde schudden door alle fouten die ze maakte, maar stuk voor stuk zijn ze enorm logisch. De vriendschap tussen Georgia en Rooney groeit ook op een hele mooie manier. Van adoratie naar een realistisch inzicht en gelijkwaardigheid. Dit komt op het einde van het boek tot zo’n prachtige uiting dat de tranen echt even in mijn ogen schoten.
Dit hele boek is overduidelijk geschreven door iemand die precies weet waar ze het over heeft. Alice Oseman is naast een goede illustrator ook een enorm goede schrijver en ik kan echt niet wachten om meer van hen te lezen! Van begin tot eind is dit boek een rollercoaster van realistische emoties die, zelfs al ben je niet aseksueel, op momenten heel herkenbaar zijn. Toen ik het boek uit had, vond ik dat ook ontzettend jammer, want wat had ik graag meer over hen gelezen.
Dit boek is een ode aan de liefde. Of dat nou in de vorm van een relatie is of ontzettend sterke vriendschappen, beide zijn even mooi en even veel waard. Ik hoop ontzettend dat we vaker van dit soort boeken gaan krijgen en dat dit er ook één is die op scholen komt te liggen, want ik denk dat er heel wat jongeren zijn die hier ontzettend veel steun uit kunnen halen. Dit boek is in mijn ogen een must-read voor iedereen!
10/10
Er zijn een aantal mensen die zich afvragen wat mijn tatoeages nu eigenlijk betekenen en ik dat leg ik met plezier graag aan jullie uit.
Mijn allereerste tatoeage heb ik jaren geleden gezet en is geïnspireerd op Alice in Wonderland. Iedereen die mij goed kent, weet dat ik een enorme fan ben van Wonderland. Ik vind het bizarre er zo tof aan en vind het ook heerlijk hoe verschillende schrijvers er weer iets totaal anders van maken. Het basis idee blijft altijd hetzelfde, maar Wonderland is een wereld zonder grenzen, en geeft veel creatieve vrijheid en dat heeft me altijd enorm aangetrokken.
Op 10 april hadden Joost en ik het nog over matching tatoeages. Dit wilde we al jaren, we kwamen er alleen nog niet over uit wat dan precies. Een puzzelstukje vond hij te cliché (snapte ik ook wel), maar ook Link en Zelda zetten kwam er niet doorheen (snapte ik niet ;)) En ineens kwam dit onderwerp weer op. Ik had aangegeven bij Joost van weet je, dan besluit jij het maar. En toen kwam hij met het idee van een rog en ik was meteen verkocht.
Al jaren vind ik roggen ontzettend leuk. Zo gracieus aan de bovenkant, maar derpy aan de onderkant. Joost wist dit, waardoor we vaak samen naar dierentuinen en aquaria gingen. En ook hij werd er helemaal dol op. We besloten ook elke keer een rog knuffel te kopen als we bij een aquarium waren geweest. Rare figuren dat we zijn, hebben deze ook allen een naam. Onze hoofdrog, waar het allemaal mee begon, heet Lub, en we hebben nog een Libby, een Lubina, Lubster en meer. Natuurlijk ligt één van deze ook bij hem in het graf. Dus toen hij met het idee aankwam om een rog te zetten, wist ik dat ik dit meteen wilde doen. 3 dagen later is hij overleden.
Ik heb toen de tattoo studio Tattoo Garden een berichtje gestuurd. Ik had al een afspraak bij hen staan voor juli. Ik ging er niet vanuit dat de tatoeërster waar ik groot fan van was daar tijd voor zou hebben, want ik wist dat ze tot zeker augustus volgeboekt zat, maar ineens was er de dag na de begrafenis om 10 uur s’ochtends een plek vrij gekomen. Dat vond ik heel speciaal. Als een soort teken van Joost dat dit een goede zet was. Samen met één van mijn beste vriendinnen @AcourtofImagination ben ik daarnaar toegegaan en ben ik nu een prachtige tatoeage rijker.
Wat ook heel speciaal was. Toen ik getatoeerd werd, kwam er een vrouw bij ons staan vol met tekst tattooeages. Maar er was er één die heel erg opviel, omdat hij veel feller was dan de rest. En de tekst was: DRINK WATER. Nou zou je denken, ok. Maar Joost zat altijd achter me aan dat ik meer moest drinken. En ook, bij elk klein kwaaltje die ik had, zat hij van, ja je moet meer water drinken. Joost zou nooit zijn aanwezigheid tonen met een vlinder of iets dergelijks, maar zo’n passief agressieve boodschap van ‘zelfs al ben ik er niet meer, je moet nog steeds meer water drinken!’ paste perfect bij hem, dus ik vond dat wel ontzettend mooi.
Daarnaast heb ik nog een andere tattoo gezet, namelijk de tekst ‘hope;’. Dit idee kwam ineens in mijn hoofd op en heb ik toen in een week tijd laten zetten. Joost zijn favoriete boek was natuurlijk de Appeltaart van Hoop. En ook na de begrafenis hoorde we zoveel mooie, hoopvolle dingen. Het woordje Hoop bleef hierdoor heel erg hangen.
Ik heb deze laten zetten met het idee van, soms is het moeilijk om hoop te houden, maar deze herinnert me eraan dat ik dit moet blijven doen. de ; is met het idee van, officieel is ons verhaal gestopt, maar hij is niet voorbij. Ik zal hem altijd in alles met me meedragen en ik weet zeker dat ik hem ooit weer ga zien.
Een week geleden heb ik deze laten zetten. Deze stond al jaren op de planning, maar is door alles wat er is gebeurt alleen maar meer passend geworden. Het is een Sarah J. Maas geïnspireerde tatoeage, maar het belangrijkste onderdeel eraan is toch wel de tekst. ‘You do not yield’ is ten eerste een zin die zowel in Throne of Glass als ACOTAR voorkomt en beiden in ontzettend heftige situaties voor mijn geliefde karakters.
Deze zin heeft geen perfecte Nederlandse vertaling, maar waar het eigenlijk op neer komt, dat met alle heftige dingen die zijn gebeurd, ik daar niet aan onderdoor mag gaan. Ik mag het niet opgeven. Dat is onacceptabel, zelfs al zijn er heel veel dagen dat ik niets anders wil dan dat. Ik weet dat Joost dat ook echt niet zou accepteren. Dus zelfs al is het moeilijk, ik blijf elke dag uit bed komen, werken en proberen te overleven. Mogelijk wordt dat ooit weer leven, maar dat zien we tegen die tijd wel.
De exacte SJM elementen van deze tatoeage leg ik binnenkort in een aparte blog uit. Ik ben benieuwd welke jullie al herkennen!
Het is een bizarre tijd geweest. Begin april zaten Joost en ik nog vakanties te plannen naar Londen en Gent en 13 april was hij overleden. We zijn nu zo’n twee maanden verder en het is nog steeds een onmogelijk iets om te bevatten. De wereld is een prachtig persoon verloren en ik ben mijn levenspartner kwijt. We waren alles al van plan, trouwen, kinderen, alles. We waren nooit uit elkaar gegaan.
Deze afgelopen weken zijn niet anders te beschrijven als hels. Sinds kort ben ik weer aan het werk, om maar het ritme erin te houden van opstaan, om niet maar constant op bed te blijven liggen. Daarbij krijg ik ook hulp van een psycholoog. Ik probeer me op allerlei fronten bezig te houden en ik heb veel lieve vrienden en een fantastische schoonfamilie die daarin helpen. Maar elke dag doet het pijn, en dat zal het ook altijd blijven doen. Dus wat nu?
Nu ga ik stapje voor stapje door. Want dat moet. Joost heeft altijd zo hard geleefd. Als er iemand wilde leven, was hij het wel. Dus ik ga door. Hoe moeilijk het ook is. Vooruit kijken is haast niet te doen, maar ik probeer het wel. Ik heb twee tatoeages laten zetten, die beiden zijn gericht op Joost en dat vind ik heel fijn. Zo draag ik hem letterlijk altijd bij me. De exacte uitleg van beiden zal ik binnenkort een blog van plaatsen.
Over een paar weken is het Yaltival, een festival dat onder andere ik organiseer. Deze had nooit bestaan zonder Joost, dus natuurlijk zal hij daar ook geëerd worden. De lieve Sarah Moore Fitzgerald komt ook, Joost zijn favoriete auteur, om te praten over Joost en de impact die hij en bloggers maken op schrijvers. Dit soort dingen maken het leven toch weer een beetje waard. Het gaat zo ontzettend mooi worden.
De dag daarna vertrek ik op vakantie. Ik ga naar Aruba, een land waar Joost nooit naartoe zou gaan. Voor de mensen die het niet weten, Joost kon niet zweten. Dus naar een land gaan waar het constant rond de 30 graden is, was een absolute no-go voor hem. En dat is precies de reden dat ik ga. Één van mijn beste vriendinnen woont daar tot eind dit jaar en samen gaan we even weg van alles, en dat is heel fijn. Maar natuurlijk heb ik Joost altijd bij me, want ik ga daar ook scuba diven, in de hoop roggen te zien. Die kans is heel klein, maar ik zie Joost er wel voor aan om daar ineens ook weer in op te dagen, dus ik ga de poging wel wagen. Ook ga ik daar aan zijn boek werken, want die is zo belangrijk.
Ook mijn bookstagram ga ik weer langzaam mee beginnen. Dat zal sowieso met ups en downs gaan. Ik heb een aantal keer gezeten van, moet ik er niet mee stoppen? Hoe kan ik nu blij foto’s van boeken maken? Zonder mijn lieve Joost was ik hier überhaupt nooit mee begonnen, maar het is wel iets van mijzelf. Joost en ik hebben samen natuurlijk een gigantische boekenkast, maar onze boek focussen waren vaak totaal anders. Hij zou me een keiharde schop onder mijn reet geven als ik zou stoppen met iets wat me altijd zo veel plezier heeft gegeven. Joost heeft ontzettend veel mensen geraakt en gemotiveerd om boeken te lezen, en ik wil daar graag mee door blijven gaan. Voor mezelf, maar net zo goed ook voor hem. Daarbij begin ik langzaamaan weer ook echt te lezen en merk dat het fijn is om even te ontsnappen in een goed boek. Dus juist nu is bookstagram heel fijn. Ook met hoeveel liefde jullie hebben getoond toen Joost net was overleden, daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Bookstagram is een plek waar ik me thuis voel en waar Joost en ik samen in zaten, dus dat doorzetten is ook een connectie tot hem, en dat is nu op dit soort momenten heel fijn.
Hoe nu verder, geen idee, maar ik weet dat het ontzettend moeilijk gaat worden. Maar wat ik wel weet, is dat ik ga proberen wat meer zoals Joost te zijn. Voor mensen klaarstaan. Niet iets goeds doen om er iets van terug te verwachten. En vooral, mezelf zijn. Want ik denk dat we allemaal wel een voorbeeld kunnen nemen aan Joost. Er zijn weinig mensen zo in en in goed als dat hij was. Dus laten we allemaal een klein beetje meer zoals Joost zijn en zo de wereld een stukje mooier en kleurrijker maken.
Auteur: Alice Oseman
Uitgever: Best of YA
Charlie had nooit durven hopen dat Nick hem ook leuk zou vinden, maar nu zijn ze officieel een stel. Nick heeft zelfs de moed gevonden om voor zijn moeder uit de kast te komen. Maar nog lang niet iedereen is op de hoogte van zijn geaardheid. Nicks oudere broer weet nog van niks en om nog maar te zwijgen over alle andere vrienden en familie. En dan gaan ze binnenkort ook nog op schoolreis naar Parijs.
Het leven kan soms heel moeilijk zijn, zelfs met iemand van wie je houdt aan je zijde. Hoe serieuzer de gevoelens van Nick en Charlie voor elkaar worden, hoe meer ze elkaar nodig zullen hebben. Op sommige momenten zelfs meer dan ooit.
Dit boek is tot nu toe mijn favoriet van de serie. Nou moet ik eerlijk zijn, dat zeg ik bij elk deel, maar het is wel echt zo. Dit boek heeft zo veel mooie lagen. De liefde die tussen Nick en Charlie groeit, maar ook de uitdagingen waar ze tegenaan lopen, zoals vrienden, familie en ook mentale problemen. Daarbij kregen we ook wat meer diepgang in andere personages, zoals Aled, die je misschien ook wel kent van Radio Silence, een van de boeken die Alice Oseman heeft geschreven. Maar ook over Tao en Elle krijgen we meer te weten. En zelfs de leraren van Charlie en Nick! Dit geeft het verhaal zo veel meer diepgang, wat ik ontzettend mooi vind.
In dit boek gaan ze met school naar Parijs. Ik ben zelf net afgelopen september in Parijs geweest, dus het was heerlijk om al die leuke plekjes te zien, zoals Shakespeare and Co, De Louvre en nog veel meer mooie plekjes. Alice Oseman heeft een prachtige stijl waarin ze dit allemaal laat zien. Ook de manier waarop ze bepaalde tekstblokjes tekent, geeft zo veel meer inzicht in het gevoel wat erachter ligt.
Dit boek was ook wel een stuk heavier en je merkt dat dat langzaamaan alleen maar meer wordt. Je ontdekt dat Charlie toch een stuk meer struggelt met zijn coming out dan dat je in eerste instantie wist, en nu komt dit alleen maar meer terug wanneer Nick in die situatie zit. Ook komen er nieuwe personages aan bod die ook een hoop weerstand bieden, wat niet altijd meehelpt in een nieuwe relatie. Ik vind het ontzettend goed hoe Alice Oseman dit in haar verhalen verwerkt. Ze bouwt het sterk op, waardoor het niet ineens heel veel is.
Advies aan Nick
Vanuit Best of YA kregen wij als recensenten de vraag gesteld: Als Nick jouw vriend was, wat voor advies zou je hem geven of tegen hem willen zeggen?
Lieve Nick, wat ben je toch een geweldig persoon. Ik mag in mijn handjes knijpen met een vriend als jij. En Charlie ook, met jou als partner. Maar Nick, jij net zo goed ook met hem. Charlie is iemand met een groot hart, dat daar heel veel mee voelt. Zowel liefde als angst en stress. Hij laat het niet altijd goed zien, dus probeer er zo veel mogelijk voor hem te zijn en stel hem ook gerust. Hij maakt zich zorgen om je dat je het dadelijk net zo erg te verduren krijgt als hij toen hij net uit de kast kwam. Laat hem weten dat het oké is, dat je nooit spijt hebt of zult krijgen. Ben er voor hem en praat met hem, hij heeft het nodig. Hij is het waard.
Dit boek was prachtig en gaf ook al een duidelijke vooruitblik naar het volgende deel, die vermoedelijk een heel stuk heftiger gaat worden. Toch heb ik er vertrouwen in dat de liefde tussen Nick en Charlie alles overwint, maar dat betekent niet dat het geen uitdaging gaat worden. Ik ben ontzettend benieuwd naar het volgende deel en of deze, net als de afgelopen delen, het deel daarvoor gaat overtreffen, want deze was ontzettend goed!
10/10
Geschreven door: Olivia Dade
Uitgegeven door: Zomer en Keuning
Spoiler Alert’ van Olivia Dade is een heerlijke rom-com over April, die haar fan fiction en cosplay-hobby voor iedereen verborgen houdt. Als ze besluit een foto te posten waarop ze verkleed is als een personage uit een populaire tv-serie, gaat ze viral, zowel bij supporters als bij haters die reageren op haar plus-size. Maar als Marcus, de hoofdrolspeler uit de serie en stiekem ook een anonieme fan fiction-schrijver, haar foto en de negatieve reacties ziet, besluit hij haar op date te vragen. De date verloopt rampzalig, maar dan blijkt dat ze elkaar al beter kennen dan gedacht.
Toen ik hoorde over dit boek, wist ik dat ik hem móest hebben! Cosplay? Yes, please. Fat positive rep? Yes, give me more. Steamy? Hell yeah!
Ik was vanaf de eerste pagina verliefd op April. Ze is een sterke vrouw met een grote mond die graag haar eigen pad volgt. Ze is onzeker over zichzelf en vooral over hoe anderen haar liefde voor de serie Gods of the Gates kunnen zien. Maar ze is nooit op haar mondje gevallen en het moment dat ze de ruimte heeft om te haar liefde van de daken te schreeuwen, doet ze het. En dit zet door het hele boek door. Op date met een superhotte man die in haar favoriete serie speelt? Prima, maar als hij één verkeerd ding zegt, oprotten! Soms zit die stekeligheid haar wel in de weg, maar door het boek heen, leert ze hier steeds beter mee om gaan.
Ik vond Marcus ook een heerlijke man. Ik vond het zo fijn dat hij zo écht was. We hebben allemaal wel eens de neiging om te grappen over die leeghoofd van een acteur die er wel knap uit ziet, maar in dit boek krijg je juist een kijkje in het hoofd van zo’n acteur en ontdek je dat je toch totaal fout zat met je opmerking. Zijn dyslexie speelt een flinke rol in zijn verhaal, en dat vond ik juist zo interessant, omdat daar eigenlijk nooit op gefocust wordt.
Maar wat dit boek zo ontzettend goed maakt is de kracht van April. Natuurlijk is ze onzeker op momenten, maar dit is ook niet vreemd met ouders en mensen om zich heen die haar al te vaak hebben gewezen op het feit dat ze, in hun ogen, te dik is. Maar April kent haar eigen zelfwaarde en door het boek heen zie je dit alsmaar groeien en dit vond ik zo fijn! Ik heb zelf helaas ervaring met familieleden om me heen die mijn gewicht blijkbaar hun zaak vinden, waardoor het zo empowering was om te zien hoe April zich daar van losrukt. Ze voelt echt als een voorbeeld voor me. En ik denk dat ze dat voor velen is die het boek lezen.
Maar je denkt toch niet dat ik het niet over de spicy scènes ga hebben, he? Want oelala, wat was het heerlijk om deze scènes te lezen en ook gewoon te zien hoe respectvol en sexy er mee om gegaan kan worden. Ik vond het heerlijk. De oprechte lust van Marcus naar April kon ik alleen maar van genieten. Wat een héérlijk boek!
Ook de geeky stukken in het boek waren ontzettend leuk om te lezen! Als iemand die zelf ook graag cosplayt maar hier best onzeker over is, waren deze stukken ook echt een genot. Ik kan niet wachten om zelf weer rond te lopen in mijn favoriete cosplay nu!
Hoewel YA altijd mijn favoriete genre zal blijven, merk ik wel dat nu ik wat ouder wordt, ik wel enorm geniet van het lezen over karakters die al wat ouder zijn. Ik ben nu langzaamaan wel een beetje klaar met de high school verhalen op momenten. Ik vond het ook heel fijn om te zien dat deze twee juist zo echt waren. Ze zijn allebei al op leeftijd, hebben een goede baan, maar zijn nog steeds onzeker en hebben problemen met hun ouders. Ook dit vond ik zo leuk.
Natuurlijk, dit boek was op niet alle momenten heel realistisch. ik denk dat irl het niet zo snel zal gebeuren dat je gaat daten met iemand van je favoriete serie, maar ik stoorde me hier helemaal niet aan. Juist omdat het boek over het algemeen zo realistisch en eerlijk was. Ik vond het heerlijk om te lezen en hoop ten zeerste dat er meer boeken gaan komen. Ik wil bijvoorbeeld wel wat meer weten over Alex en Lauren…;)
10/10
Geschreven door Lynetti Noni
Uitgegeven door Boekerij
De zeventienjarige Kiva Meridan zit al tien jaar vast in Zalindov: de beruchtste gevangenis van Wenderall, waar slechts weinigen levend uit komen. Iedere dag vecht ze, als enige genezer, voor haar leven en dat van haar medegevangenen. Als de terminaal zieke koningin van de rebellenbeweging Zalindov wordt binnengebracht, krijgt Kiva de taak om haar lang genoeg in leven te houden voor een Trial by Ordeal: een toernooi van vier proeven die gebaseerd zijn op de elementen. Alleen de gevaarlijkste criminelen krijgen deze straf: ze zullen onder de meest extreme omstandigheden lucht, vuur, water en aarde moeten trotseren om vrijgesproken te worden.
Gebukt onder deze verantwoordelijkheid ontvangt Kiva een gecodeerd bericht van haar familie, met één duidelijke boodschap: ‘Hou haar in leven. We komen eraan.’ De rebellenkoningin kan met geen mogelijkheid meedoen aan het toernooi zonder te sterven en Kiva besluit haar eigen leven op het spel te zetten door in haar plaats mee te doen. Als ze wint zal niet alleen de koningin, maar ook zijzelf haar vrijheid terugkrijgen. Alleen heeft niemand het toernooi ooit overleefd.
Dit boek werd gemarket als een boek voor de liefhebbers van Sarah J. Maas. Nou is dat ook erg logisch want Lynetti Noni is dus ook coauteur aan de Sarah J. Maas boeken! Ik was door deze update al meteen om, want ik ben natuurlijk echte Maas-trash. Het werkte dan ook wel in het voordeel, dat het verhaal ontzettend interessant klinkt!
Wat als eerste opvalt, is dat dit boek enorm goed beschrijvend is. En dat komt zowel door de schrijfstijl van Lynetti, maar net zo goed door de práchtige kaart die in het boek staat. Soms zijn kaarten een beetje onduidelijk, maar deze totaal niet. Je kunt deze echt naast het verhaal leggen en het gevoel hebben dat je zelf door Zalindov heen loopt en precies weet wat er links en rechts ligt.
Ik kon al meteen flink genieten van Kiva. Ze stelt zich vaak timide op, om zichzelf te beschermen tegen de mensen die tegen haar zijn, maar wanneer ze samen is met Jaren en Tipp is, komt veel meer haar snappy karakter naar voren, en daar hou ik wel van. Waar het tussenspel tussen haar en Tipp vaak een beetje speels maar ook zorgend van aard is, voelt ze zich bij Jaren veel meer op haar gemak, waardoor juist veel meer haar sarcasme naar voren komt, iets wat ik altijd kan waarderen.
Ik vond Jaren over het algemeen een beetje saai. Hij heeft een duidelijke toevoeging aan het verhaal, maar ik had er denk ik meer van genoten als hij een ander soort relatie met Kiva had gehad. Daarbij was zijn karakter ook nog niet echt genoeg uitgewerkt, maar door bepaalde omstandigheden in het boek, vermoed ik dat dat met opzet was en we dit later veel meer gaan zien!
Het boek is op bepaalde momenten wel een beetje voorspelbaar. Je ziet bepaalde acties en plottwists al wel aankomen, maar ik vond het daardoor ook wel weer lekker weg lezen. Je merkt dat de stijl van Sarah J. Maas er ook wel echt in zit verweven, en denk dat daar het voorspelbare wel een beetje door veroorzaakt wordt.
Ik had zelf graag de proeven veel grootser gezien. Ik vond de vuurproef wel erg tof, lekker angsty, maar er waren een aantal proeven die ik graag wat uitgebreider had gezien. Nu is het ook wel weer logisch dat het niet héél uitgebreid kan in korte tijd in een gevangenis, maar ach, ik ben een sensatiezoeker.
De whodunnit verhaallijn die erin zat, vond ik zelf denk ik wel het leukst! Ik zag het van tevoren niet zo snel aankomen, en dat maakte het juist zo leuk. Ik kan enorm genieten van het proberen te ontdekken waarom er iets misgaat en dan verrast te worden. Dit gebeurt me helaas niet vaak meer, maar ik zag het in dit deel wel erg goed naar voren komen, daar hoop ik zeker meer van te zien!
Hoewel ik over het algemeen flink heb genoten van het verhaal en de karakters, vond ik de grote plottwist erg abrupt en niet goed genoeg uitgewerkt. Er zaten wel wat kleine hints door het boek verborgen, maar net niet duidelijk genoeg naar mijn mening. De veranderingen die hierbij kwamen kijken, voelde dan ook niet erg passend bij het verhaal. Dat betekent daarentegen niet, dat ik niet enorm uitkijk naar wat deze plottwist gaat brengen. Ik had het juist graag meer door het boek heen gezien, omdat ik het juist zo’n toffe plottwist vind! Ik kijk er dan ook enorm naar uit wat deel 2 gaat brengen!
Dit boek is een pareltje, zowel van binnen als van buiten! Er zaten wat aandachtspuntjes in die van mij net iets beter verwerkt hadden kunnen worden, maar laten we eerlijk wezen. De Glazen Troon van Sarah J. Maas was ook zeker niet perfect! Ik kijk er dan ook enorm naar uit om de schrijfstijl te zien groeien, aangezien er zo veel potentieel in zit. Ik kan nu al niet wáchten op deel 2 na die toffe plottwist, dus kom maar op!
7,5/10
France, 1714: in a moment of desperation, a young woman makes a Faustian bargain to live forever and is cursed to be forgotten by everyone she meets.
Thus begins the extraordinary life of Addie LaRue, and a dazzling adventure that will play out across centuries and continents, across history and art, as a young woman learns how far she will go to leave her mark on the world.
But everything changes when, after nearly 300 years, Addie stumbles across a young man in a hidden bookstore and he remembers her name.
The first time I saw this book, I was immediately intrigued. I was already a fan of V.E. Schwab’s books, but this was totally different than what I knew of her. But the storyline sounded very interesting. I was a little worried, because it’s a big book, so a big commitment, but when the Dutch publisher asked if I wanted to review the book, I couldn’t say no. And I’m so glad I did that!
This book is such a magnificent read. Every word is thought out and you really feel that in between the lines. Small things that seem insignificant, become a big thing later on. Throughout the book, you switch between the beginning in 1700 to the present day, in 2014. You might think that that would be annoying after a while, but that’s absolutely not the case. You want to know what happened in the past, that she is now in this situation, but the present day is just as interesting with someone who remembers her. This makes it such a pleasant read.
The whole book and setting is amazing, but there’s just one thing that makes this book such a magical, incredible story and that is Addie LaRue herself. Damn. What a complex, intriguing, heartbreaking and gorgeous character is Addie. She starts as a young girl in 1700, making a wrong deal to save herself, to a woman in 2014 who is hardened, independent and unique, but you still see a little bit of the girl, every time her hearts get broken. Every event that happens to her, builds her character. She is not a perfect person. She isn’t good, but definitely not bad either. She is real, even though that is, of course, impossible since she is 300 years old. She is, without a doubt, one of the most layered characters I ever read about. Your heart breaks time and time again when people forget about her. But she does not give up. She fights for herself and is so incredibly strong. You cannot not fall in love with her.
This book is also definitely a good choice for people who love art and history. Important historical events are subtly woven into the story, without it becoming long-winded. The book is separated into multiple parts and every one of those starts with an artwork that has to do with the next part of the story. I think it’s a great addition to the story.
The relationship between Addie and Luc was so interesting. It is constantly changing, love and hate woven through each other. Personally, I thought it was a lot more interesting than the relationship between Henry and Addie. On his own, Henry is definitely a well-written and complex character. V.E. Schwab explains in perfect detail how someone with anxiety and high-sensitivity deals with life. But other than that, he is a lot less interesting in comparison with Addie.
What I really do want to talk about regarding this book is seksuality. I LOVE how well V.E. Schwab writes about non-straight characters. I really liked reading about how Addie is (well, I think she is) pansexual. She falls in love with creative souls, even though she has a few specific things she likes (black curls all the way). And even though you also get to know a self-serving reason she is interested in creative souls, it is nice to see how V.E. Schwab normalises it, something I hope more writers will do. The same situation is for Henry. Even though he has a preference for women, he still gets feelings for men and that’s perfectly okay. I thoroughly enjyed reading that.
This book is about love, about sacrifices for yourself, but also for others. It’s about history, about art, but most importantly, it’s about Addie, one of the most complex and beautiful characters ever written. It’s a stand-alone and the whole story is finished up perfectly. I don’t often cry with books, but this book took me apart like no other. Even though it’s terrible that everyone forgets Addie, I wish I had the same curse about this book, so I could read it over and over again and be amazed over and over again. This book is perfection, from beginning to end. It’s unique and I don’t think I’m ready ot let go of Addie yet. Not now, maybe not ever. Whatever genre preference you have, this one transcends them all, which makes it the perfect book to read for everyone.
10/10
I got this book as a review copy in exchange for an honest review.
