Interview met…

Interview met…

Voor dit onderdeel van de Advanced Course gingen we een interview doen met iemand die een interessant verhaal had. Hoe we dit invulden, mochten we zelf besluiten. Bij deze mijn inzending:

Kinderen zijn over het algemeen dol op eten. Vaak moet je opletten dat ze niet alles wat ze in hun handen krijgen, in hun mond stoppen. Maar dit is niet in alle gevallen zo. Soms zijn er ook kinderen die voedsel weigeren. Joost Zuijderduijn is er daar één van.

Liever een sonde dan eten
‘Toen ik geboren werd, was ik te klein. Hierdoor moest ik genoeg eten om te groeien. Zelfs wanneer ik niet meer wilde eten, werd ik haast geforceerd om dit wel te doen. Hierdoor begon ik voedsel te weigeren.’ Joost is nu bijna 25 jaar oud, is bezig met zijn Economie master en heeft een actief leven. Hij heeft geen moeite meer met eten, maar dit was tot zijn vijftiende anders. ‘Ik kreeg sondevoeding om zo toch nog eten binnen te krijgen, aangezien ik niet wilde eten. Het idee van eten riep angst en paniek bij me op. De sonde deed veel pijn als het in mijn neus werd gestopt. Ik werd vastgekluisterd op een stoel, om zo het in mijn neus te krijgen. Maar hoe erg ik dat ook vond, het was niet zo erg als eten.’

‘Ik zat vastgekluisterd aan een stoel om de sonde in mijn neus te krijgen’

Joost Zuijderduijn

Hap-slik-weg
Maar wat is er gebeurt dat hij nu wel kan eten? Joost vertelt dat dit vooral kwam door de eetlessen. ‘Toen ik vijf jaar oud was, kwamen mijn ouders in contact met de vereniging Nee-Eten. Dit is een groep van ouders met kinderen die voedsel weigeren. Via deze vereniging kwamen zij in contact met een eetjuffrouw die mij les ging geven in eten. Dit begon met de hap-slik-weg methode, waarbij ik niet hoefde te kauwen. Toen ik mijn eerste eetdiploma kreeg, mocht de sonde eruit. Een tijdje later kreeg ik ook lessen om te gaan kauwen. Maar zelfs na mijn tweede eetdiploma bleef ik moeite hebben met eten.’

‘Nu eet ik al het eten dat over is van de barbecue in mijn eentje op’

Joost Zuijderduijn

Normaal avondeten
Nu is dit anders. Vanaf zijn vijftiende begon hij normaal te avondeten, en leerde hij er ook van te genieten. ‘Ik zou naar een werkweek in Parijs gaan met mijn school en ik wist dat ik niet om gepureerd eten kon vragen in een restaurant, dus vanaf dat moment besloot mijn moeder normaal te gaan koken. Dit vond ik op het begin verschrikkelijk, maar na een tijdje begon ik eten steeds meer te waarderen en liep ik zelfs de keuken in, omdat ik nieuwsgierig was wat mijn moeder ging koken. Ook heb ik een keer al het vlees dat nog van de barbecue over was opgegeten.’

Geen onduidelijke structuren
Maar dat betekent niet dat Joost nu geen enkel probleem meer heeft met eten. ‘Bepaalde structuren kan ik nog steeds niet hebben. Bijvoorbeeld een kroket, waarbij de buitenkant hard is en de binnenkant zacht, dat vind ik niet prettig.’ Dingen die hij een paar jaar geleden nog een beetje eng vond, eet hij daarentegen nu graag. ‘Sushi liet ik vroeger vaak links liggen, terwijl ik dit nu met veel plezier eet.’

‘Ik wil kinderen en ouders in dezelfde situatie steunen met mijn verhaal’

Joost Zuijderduijn

Te weinig aandacht
Helaas is er nog weinig aandacht voor dit probleem. Stichting Nee-Eten probeert dit wel, maar dit wordt nog niet echt opgepakt. Joost wil hier zelf graag wat aan doen. ‘Ik ben bezig met een boek te schrijven over een jongetje die net als ik vroeger problemen heeft met eten en een sonde krijgt. Hier zal ik ook zeker mijn eigen ervaringen in beschrijven en ik hoop met dit boek kinderen in dezelfde situatie te helpen en ook ouders te steunen.’

Wil je meer weten over voedselweigering en helpen? Bezoek dan www.nee-eten.nl en doneer.