Wat nu?

Wat nu?

Het is een bizarre tijd geweest. Begin april zaten Joost en ik nog vakanties te plannen naar Londen en Gent en 13 april was hij overleden. We zijn nu zo’n twee maanden verder en het is nog steeds een onmogelijk iets om te bevatten. De wereld is een prachtig persoon verloren en ik ben mijn levenspartner kwijt. We waren alles al van plan, trouwen, kinderen, alles. We waren nooit uit elkaar gegaan.

Deze afgelopen weken zijn niet anders te beschrijven als hels. Sinds kort ben ik weer aan het werk, om maar het ritme erin te houden van opstaan, om niet maar constant op bed te blijven liggen. Daarbij krijg ik ook hulp van een psycholoog. Ik probeer me op allerlei fronten bezig te houden en ik heb veel lieve vrienden en een fantastische schoonfamilie die daarin helpen. Maar elke dag doet het pijn, en dat zal het ook altijd blijven doen. Dus wat nu?

Nu ga ik stapje voor stapje door. Want dat moet. Joost heeft altijd zo hard geleefd. Als er iemand wilde leven, was hij het wel. Dus ik ga door. Hoe moeilijk het ook is. Vooruit kijken is haast niet te doen, maar ik probeer het wel. Ik heb twee tatoeages laten zetten, die beiden zijn gericht op Joost en dat vind ik heel fijn. Zo draag ik hem letterlijk altijd bij me. De exacte uitleg van beiden zal ik binnenkort een blog van plaatsen.

Over een paar weken is het Yaltival, een festival dat onder andere ik organiseer. Deze had nooit bestaan zonder Joost, dus natuurlijk zal hij daar ook geëerd worden. De lieve Sarah Moore Fitzgerald komt ook, Joost zijn favoriete auteur, om te praten over Joost en de impact die hij en bloggers maken op schrijvers. Dit soort dingen maken het leven toch weer een beetje waard. Het gaat zo ontzettend mooi worden.

De dag daarna vertrek ik op vakantie. Ik ga naar Aruba, een land waar Joost nooit naartoe zou gaan. Voor de mensen die het niet weten, Joost kon niet zweten. Dus naar een land gaan waar het constant rond de 30 graden is, was een absolute no-go voor hem. En dat is precies de reden dat ik ga. Één van mijn beste vriendinnen woont daar tot eind dit jaar en samen gaan we even weg van alles, en dat is heel fijn. Maar natuurlijk heb ik Joost altijd bij me, want ik ga daar ook scuba diven, in de hoop roggen te zien. Die kans is heel klein, maar ik zie Joost er wel voor aan om daar ineens ook weer in op te dagen, dus ik ga de poging wel wagen. Ook ga ik daar aan zijn boek werken, want die is zo belangrijk.

Ook mijn bookstagram ga ik weer langzaam mee beginnen. Dat zal sowieso met ups en downs gaan. Ik heb een aantal keer gezeten van, moet ik er niet mee stoppen? Hoe kan ik nu blij foto’s van boeken maken? Zonder mijn lieve Joost was ik hier überhaupt nooit mee begonnen, maar het is wel iets van mijzelf. Joost en ik hebben samen natuurlijk een gigantische boekenkast, maar onze boek focussen waren vaak totaal anders. Hij zou me een keiharde schop onder mijn reet geven als ik zou stoppen met iets wat me altijd zo veel plezier heeft gegeven. Joost heeft ontzettend veel mensen geraakt en gemotiveerd om boeken te lezen, en ik wil daar graag mee door blijven gaan. Voor mezelf, maar net zo goed ook voor hem. Daarbij begin ik langzaamaan weer ook echt te lezen en merk dat het fijn is om even te ontsnappen in een goed boek. Dus juist nu is bookstagram heel fijn. Ook met hoeveel liefde jullie hebben getoond toen Joost net was overleden, daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Bookstagram is een plek waar ik me thuis voel en waar Joost en ik samen in zaten, dus dat doorzetten is ook een connectie tot hem, en dat is nu op dit soort momenten heel fijn.

Hoe nu verder, geen idee, maar ik weet dat het ontzettend moeilijk gaat worden. Maar wat ik wel weet, is dat ik ga proberen wat meer zoals Joost te zijn. Voor mensen klaarstaan. Niet iets goeds doen om er iets van terug te verwachten. En vooral, mezelf zijn. Want ik denk dat we allemaal wel een voorbeeld kunnen nemen aan Joost. Er zijn weinig mensen zo in en in goed als dat hij was. Dus laten we allemaal een klein beetje meer zoals Joost zijn en zo de wereld een stukje mooier en kleurrijker maken.